Vodeći lideri dva suprostavljena bloka nisu propustili još jednu priliku da obesmisle politiku u Republici Srpskoj i poližu sve ono što su mjesecima pljuvali. U normalnim demokratijama vlast i opozicija nemaju šta da se dogovaraju kako da smanje intenzitet političkih borbi u parlamentu.

Svuda u svijetu, a pogotovo u onim najrazvijenijim parlamentarnim demokratijama, parlamenti jesu poprište najžešćih i najljućih političkih bitaka. Čitava ideja parlamenta jeste da bude arena u kojoj će se voditi beskompromisne političke debate i gdje će građani moći da prate sukobe mišljenja. Tu pozicija i opozicija nemaju šta da se maze i da se dogovaraju kako da ne naljute jedni druge, nego upravo suprotno - i jedni i drugi trebaju u parlamentu da pokažu da su bolji od ovih drugih.

Jedino ograničenje u tim političkim bitkama mogu i trebaju da budu jedino ustav, zakoni i propisane procedure. Ništa više i ništa manje od toga. A ako bilo ko u parlamentu krši ta pravila, onda prava adresa za rješavanje tih problema nisu nikakve komisije za prevazilaženje problema, nego tužilaštva i sudovi.  

Nije jasno zbog čega je opozicija u Republici Srpskoj inicirala jednu ovako besmislenu ideju. Upravo su u opoziciji mjesecima insistirali na tome da poslanici vladajućeg bloka sistemski urušavaju dostojanstvo parlamenta, da krše skupštinski poslovnik time što ne dozvoljavaju da se na dnevnom redu nađu interpelacije i drugi akti i prijedlozi opozicije, kao i revizorski izvještaji. Opozicija je išla toliko daleko da je otvoreno poručivala da neće učestvovati na bilo koji način u radu parlamenta sve dok ne budu smijenjeni ministar policije

Dragan Lukač i predsjednik Narodne skupštine Nedeljko Čubrilović, koje su optužili da su bacili pod noge parlamentarizam u Srpskoj, a protiv njihovog djelovanja su opozicionari najavljivali i krivične prijave i ustavne apelacije. Odjednom, ne samo da su u Savezu za promjene zaboravili na sve ono što su do prije samo mjesec dana govorili, nego su čak prihvatili medijaciju tog istog Nedeljka Čubrilovića kako bi popravili svoje odnose sa SNSD-om. Nikakve logike, dakle, nema u tim potezima opozicije, nikakve dosljednosti, nikakvog plana i nikakve strategije.

Dalje, SzP iz nekog potpuno nedokučivog razloga prihvata da bude pomoćni alat Marka Pavića u njegovoj borbi sa Dodikom za što više učešća u vlasti nakon izbora 2018. godine. Potpuno je nevjerovatno da Pavić najavi da će m o ž d a  da prihvati inicijativu opozicije za smjenu Nenada Stevandića sa mjesta potpredsjednika Narodne skupštine. Ako Pavić već ima problem sa Stevandićem, onda bi opozicija trebala da ga pusti da sam inicira njegovu smjenu i time konačno DNS dovede u poziciju da kompromituje na ozbiljan način vladajuću strukturu, umjesto što sama radi prljav posao koji, na koncu, nema nikakvog konkretnog efekta u slabljenju vlade, nego isključivo služi jačanju pozicije DNS-a i stvaranju dodatnog utiska da je opozicija potpuno politički nepismena.

Što se SNSD-a tiče, samo njihovo pristajanje na formiranje komisije koja bi trebalo da riješi probleme u funkcionisanju parlamenta zapravo jeste priznanje da parlament ne funkcioniše, a što je teza protiv koje se žustro bore već dva mjeseca. Dodik je, nepotrebno i ničim izazvan, namjerno ili nenamjerno bacio šlauf opoziciji koja je u svojoj parlamentarnoj strategiji došla do ruba provalije. Naime, niko od lidera SzP-a nije dovoljno politički hrabar niti je takvog ljudskog profila da nastavi sa žestokim opstrukcijama parlamenta.

Iako na riječima i zviždaljkama hrabri, u pitanju su redom salonski tipovi koji nemaju herca da u kontinuitetu prkose policiji, vladi i institucijama sistema. Oni svoje opozicionarstvo doživljavaju kao nekoliko kafa dnevno na potezu od Hotela Bosne do San Rema i niko od njih, apsolutno niko, nije od one vrste ljudi i političara koji bi bili spremni da se odreknu tog komoditeta i poslaničkih plata kako bi do kraja izdržali sa svojim političkim zahtjevima. 

U takvoj situaciji, njima je očajnički trebao bilo kakav izgovor da se vrate na ponašanje koje ih je karakterisalo posljednjih dvanaest godina, a to je pozicija ikebana u parlamentu i nijemo, ali zato izuzetno dobro plaćeno saučesništvo u dezorjentisanom SNSD-ovom i Dodikovom lutanju u vođenju zemlje.

Još nešto je simptomatično. Ako je „Komisija za prevazilaženje problema" nastala zbog problema u radu parlamenta u Srpskoj, postavlja se pitanje zašto tu komisiju vode ljudi koji uopšte nisu poslanici u Narodnoj skupštini Republike Srpske. Da li je Siniša Karan na bilo koji način povezan sa parlamentom i kakvi su njegovi kapaciteti da utiče na bilo koji način na rad parlamenta? Zašto je u Igor Crnadak iz PDP-a koji takođe nije poslanik u  NSRS član te komisije?  Šta u toj komisiji radi Aleksandra Pandurević koja je poslanik u Parlamentarnoj skupštini BiH? Šta u toj komisiji radi Vojislav Gligić koji nije poslanik? Kakvo je to ruganje razumu? Kakvom li se samo logikom vodi Vukota Govedarica koji je i predsjednik SDS-a i šef poslaničkog kluba te partije u parlamentu Srpske, ali i jedan od najupućenijih u genezu problema u Narodnoj skupštini kad za rješavanje svih tih problema kandiduje poslanika u Parlamentarnoj skupštini BiH?

Evidentno je da on nema niti dovoljno političke mudrosti, niti hrabrosti, a bogami niti kapaciteta da trasira svoj put kojim bi SDS trebao da se politički kreće. Nažalost po njega, svi ti nedostaci mu neće biti izgovor kad bude pometen od strane SDS-ovih moćnika nakon brodoloma koji ga nesumnjivo čeka u oktobru naredne godine.

Jedini uspjeh ove tragikomične komisije svakako je činjenica da o njoj sa neskrivrenim podsmijehom govori većina članova svih partija koje su selektirale svoje članove u toj istoj komisiji. To je njen krajnji domet i sa tim će se završiti ova neslavna epizoda u parlamentarnom životu Republike Srpske.

Frontal