Nekako očekujući da se kakva-takva parlamentarna skupštinska većina u Narodnoj skupštini Republike Srpske oformi, propustili smo priliku da sami sebi postavimo pitanje zbog čega je to uopšte potrebno da se desi.

Naime, zaboravili smo da grad Banja Luka funkcioniše već pune dvije i po godine bez jasne skupštinske većine i da, eto, niko ne pravi bilo kakav poseban problem oko toga. U gradskoj skupštini nominalno postoji koaliciona većina SNSD-DNS-SP, dakle ista ona kao i na republičkom nivou. Međutim, u stvarnosti te većine nema, odnosno, bolje rečeno, ona se formira i postoji od tačke do tačke dnevnog reda.

Demokratski narodni savez predvođen predsjednikom gradske skupštine Budimirom Balabanom je u otvorenom, permanentnom i ozbiljnom sukobu sa SNSD-om kojeg u banjolučkoj vlasti, valjda, predvodi gradonačelnik Slobodan Gavranović. I tako, imajući u vidu da se banjolučki SNSD podjeljen po više šavova, odnosno uzimajući u obzir hronično nezadovoljstvo DNS-a raspodjelom kolača u gradskoj vlasti, većina u gradskoj skupštini ne da nije stabilna nego je uopšte nema u stalnom sastavu, pa tako gradonačelnik „krpi“ većinu za odluke nekad tako što u nečemu popusti DNS-u a nekad tako što napravi „dil“ sa nekim od odbornika opozicije ili sa „nezavisnim“ odbornicima koji su dušu dali da u ovakvim vremenima skupo naplate svako glasanje na sjednicama lokalne skupštine.

Prema tome, nepostojanje stabilne skupštinske većine nije ništa novo, najveći grad u Republici Srpskoj tako funkcioniše cijelo vrijeme od lokalnih izbora 2012. godine i tako će nastaviti da funkcioniše do lokalnih izbora 2016-te, dakle puni mandat. Stanje u Banjoj Luci prenijelo se i na Narodnu skupštinu RS gdje participiraju isti najveći akteri i gdje se skupštinska većina takođe skuplja od tačke do tačke dnevnog reda.

Nepotrebno je podvlačiti da u takvom stanju stvari jedini gubitnici jesu građani jer su njihovi interesi stvar od apsolutno sporednog značaja za nosioce političke moći koji politiku doživljavaju kao mehanizam naplaćivanja svog glasa u parlamentu, republičkom ili lokalnom. S druge strane, izvršna vlast i u Banjoj Luci i na republičkom nivou pomirila se sa činjenicom da je možda i bolje plaćati partikularno podršku u skupštini pojedinim odbornicima i poslanicima, nego praviti dugoročne političke dogovore i aranžmane koji iziskuju previše funkcija i novaca, a kojih danas u praznim kasama javnih budžeta nema dovoljno.

Ovakvo stanje stvari najbolje ilustruje svu nemoć i tragikomediju trenutka u kojem se kao društvo nalazimo. Mi živimo u svojevrsnom stanju anarhije koju više od potpunog haosa spriječava navika ljudi da sistem kako-tako funkcioniše, nego što je to realno slučaj. Opozicija i u gradu Banjoj Luci i na nivou Republike Srpske ima sve preduslove da bez većih problema obori obje vlasti, međutim jasno je da se ona plaši odgovornosti, da nema viziju kako da oporavi javne finansije i da ne želi da se sutra njoj fakturišu dugogodišnji propusti vlasti.

Međutim, to je licemjeran stav jer svi odbornici i poslanici opozicije primaju naknade za učestvovanje u parlamentima, baš kao što i opozicione stranke primaju naknade iz budžeta po osnovu učešća u tim parlamentima. Dakle, i opozicija nas košta a ona u međuvremenu i dalje ne čini ništa da se stvari počnu mjenjati. I svaka kritika ove vrste ima za posljedicu da se uputiocu te kritike od strane opozicionih političara zamjera da zapravo opravdava vlast, a što je podmukla zamjena teza jer je danas svima jasno da vlast nema rješenja i da joj je potrebna hitna zamjena, ali da baš opozicija jeste ta koja tu zamjenu onemogućuje.

Ako nije tako, onda neka opozicija javno saopšti zbog čega su Slobodan Gavranović i Željka Cvijanović i dalje na funkcijama iako nemaju skupštinske većine iza sebe. To govori samo za sebe.

Redakcija Frontala