Analiza

Stil i forma je identična njegovim predhodnim knjigama. To znači, bombastičan naslov, kratak i još bombastičniji podnaslov, citiraj medije (bez navođenja izvora) i u nekoliko rečenica  zaključi da je to udar na Srpsku. Ponekad (tačnije 4 puta) citiraj Andrića “da je Bosna i Hercegovina zemlja mržnje i straha” i pametnom dosta.

Ali krenimo redom…

Uvod je posvećen definisanju pojmova kao što su državni udar, meta, politika, država moći, razlike, legitimitet vlasti i još mnogo toga.

U poglavlju “Meta” autor kaže da je “cilj svakog udara sistem vlasti i sama institucija vlasti jedne države, a u ovom slučaju entiteta Republike Srpske”, a onda nastavi sa citiranjem starog “socijaldemokrate” Makijavelija o tome kako vladar treba da vlada, da bi se  odupro udarima.

Mene je posebno dojmio dio iz uvoda “Političke partije i moć”. U tom poglavlju se govori o političkim partijama i njihovom organizovanju i funkcionisanju, Ne zna čovjek kad o tome progovara Veber, a kad aktivni član SNSD-a. Takođe je interesantno da se u tom poglavlju citira samo Veber, što nam govori da autor prati “napredne” političke trendove iz Srbije, ali ne i savremenu politikološku literaturu.

Nakon toga slijedi poglavlje “Politička teorija, poredak i strah”, koji započinje rečenicom “Strah je inherentan u ljudskom društvu, ali podjednako je tačno i da je to čudno osjećanje.” Ovde me obli znoj, mrak pade na oči, a u stomaku zaigraše leptirići. Autor ne samo da je socijaldemokrata već uspjeva da pomiri Makijavelija i metafiziku. Ostavih knjigu, ženu i djecu i cijeli dan u osami razmišljah o značenju ove rečenice, ali bezuspješno jer se udavih u njenoj dubini.

Sutra dan sam se vratio knjizi gdje me sačekalo sledeće poglavlje “Primjer”, zapitah se, primjer čega? Krenuh da čitam i vidim da se govori o odnosu straha i politike. U prvoj rečenici naletih na Tukidida. To je onaj starogrčki istoričar koji je živio 400 godina prije Hrista. Ovo je dobar primjer da autor “prati” savremene trendove u politikologiji i psihiologiji. Izgleda da danas još samo Ljepojević i Džoni Štulić cijene grčke klasike!

I da vas ne smaram dalje, uvod ove knjige je u stvari komplacija citata Makijavelija, Vebera i nešto malo Hobsa.

Nakon uvoda idu četiri dijela za Ljepojevića “dokaza”, za mene svega i svačega  hronološki nabacanog i citiranog iz medija. Na mene su poseban utisak ostavili podnaslovi, kao što su: trač, tabloid, dogovoreni genocid, medicinska elektronika, post, iftar, srednjoškolci, kupanje i još mnogo toga….

Na kraju slijedi zaključak da neprijatelj nikad ne spava, a samim tim ni branilac Republike Srpske ne smije da spava. Neprijatelji Republike Srpske su Amerika i Turska, preko svojih NVO filijala na čelu sa Transparensijem i opozicija. Evropska unija se napokon urazumila i postala partner, a Rusija i Izrael su nam stari i iskreni prijatelji. Meta napada više nisu institucionalne nadležnosti Republike Srpske, već se preko optužbi za organizovani kriminal, korupciju i ekonomsko i socijalno stanje nastoji uništiti entitet.

I kako reče Ljepojević poentira “jedina poenta je ona koju nudi Ivo Andrić a ona glasi da je BiH zemlja mržnje i straha, u kojoj se ljudi međusobno mrze ali mrze i one koji kažu da se oni mrze.”

Na kraju knjige imate foto galeriju koju prate autorovi komentari.

Brojke i slova

Sada ćemo da proanaliziramo knjigu kroz brojke i slova i utvrdimo ko su glavni likovi knjige i tako vam olakšamo njeno čitanje.

Tabela 1. Broj spominjanja političara, partija i ostalih

Kao što možemo da vidimo u knjizi dominira Milorad Dodik, koji uz neznatnu pomoć Radmanovića, Radojičića i SNSD uspješno odbija sve udare na Republiku Srpsku. Koalicioni partneri Socijalistička partija i DNS, kao i njihovi lideri, se ne spominju u ovoj knjizi što navodi na zaključak da u borbi za očuvanje Republike Srpske oni ne učestvuju ili nisu vrijedni pomena.

Interesantno je da se Milorad Dodik 5 puta češće spominje od SNSD-a , što nam govori da je odavno prerastao stranku koju vodi i da je on Atlas koji Republiku Srpsku nosi na njegovim jakim plećima.

Mladen Ivanić i Dragan Čavić su opozicionari koji se nejčešće spominju u knjizi Milana Ljepojevića i izgleda da su oni identifikovani kao najveća prijetnja za Republiku Srpsku, zajedno sa slobodnom streličarkom Svetlanom Cenić i NVO Transparensi internešnal. SDS i njegov lider Mladen Bosić  je u vrijeme knjige donekle  bio u milosti Vlasti Republike Srpske, a samim tim i autora, što se vidi i po broju i po vrsti objava .

Ja sam pomenut 3 puta, što dokazuje da i ja udaram po Republici Srpskoj, i ovom prilikom želim da se zahvalim autoru što me se po prvi put sjetio i metnuo u knjigu.

PS. Iskreno žao mi je recenzenata koji će večeras u 18h u Banskom dvoru da govore o ovom “remek djelu”, kao što mi je žao i svog drveća koje je posječeno da bi se ova knjiga “bacila na papir”.

PPS.Takođe, želim da se izvinim svojoj porodici što vrijeme koje sam odvojio za ovo suludu analizu nisam proveo sa njima u igri i šetnji.