izvor: Srna

On smatra da je objavljivanje izvještaja državne komisije iz Eks an Provansa jedina preostala šansa da se otkriju nedvosmisleni dokazi o političkoj pozadini atentata.

Simić je za "Večernje novosti" rekao da su bili uzaludni svi njegovi pokušaji da u Francuskoj dobije taj izvještaj i da je odbijan pod raznim izgovorima, a isto se kasnije ponovilo i istoričaru Miletu Bjelajcu.

On ocjenjuje da su, vjerovatno, odnosi sa Italijom razlog zašto Francuska i danas drži izvještaj o atentatu pod embargom.

"Posle ubistva kralja Aleksandra samo je Mađarska, zbog podrške ustašama, osuđena u Ligi naroda, a ne i Musolinijeva Italija, koja ih je podržavala", kaže Simić.

On navodi da je Pariz između dva rata bio razapet između "svog čeda" Kraljevine Jugoslavije i Musolinijeve Italije sa kojom je Francuska koketirala, računajući da može da je okrene protiv Hitlera.

Međutim, kako ističe Simić, gubila je podršku kralja Aleksandra koji je počeo da daje izjave da "Jugoslavija nije francuska kolonija" i da "nijedna odluka u Evropi ne vrijedi bez Njemačke".

"Kralj Aleksandar je još 1933. počeo da se okreće ka Nemačkoj. On je izmislio Milana Stojadinovića koji je kasnije kao predsednik Vlade izveo do kraja zaokret ka Berlinu. Zato ne čudi što je lično Herman Gering došao na kraljevu sahranu", objašnjava Simić.

On smatra da je, stoga, neizbježna sumnja da je iza atentata stajao Musolini kojeg je Francuska pokušavala da uvuče u antinjemački blok.

Putovanje kralja Aleksandra, kako navodi Simić, bio je posljednji pokušaj da se načini neki antinjemački savez, čiji je inicijator bio francuski ministar Luj Bartu.

Ruski istoričar Vladimir Volkov smatra da je pravi cilj atentatora bio ministar Bartu, koji je 1934. godine uspostavio odnose sa Sovjetskim Savezom i pokušao da stvori antinjemački savez u Evropi. Bartu je poginuo, ne od hica atentatora, već od zalutalog metka žandarma.