Frontal Blog Challenge
Šta je invalid bez trećeg decembra?
Generalna skupština UN te 1992. godine usvojila je rezoluciju kojom se sve zemlje pozivaju da obilježavaju taj dan s ciljem da se unaprijedi i omogući osobama sa invaliditetom jednako uživanje ljudskih prava i ravnopravno učešće u društvu.
Iste godine bjesnio je rat u Bosni i Hercegovini, stvarajući nove invaliditete, od osoba čineći osobe s invaliditetom.
Svih kasnijih trećih decembara imala sam osjećaj kao da smo upravo izašli iz ponekog filma predratne jugoslovenske tematike, o nekom osmomartovskom slavlju, uz dodatak Šojića da začini stvar.
Naime, gotovo svaki treći decembar svede se na okupljanje članova nekoliko jednog ili, ako prilike dozvole, nekoliko udruženja osoba s invaliditetom, upisa u registar s početka sedamdesetih ili osamdesetih. Skupimo se, platimo ručak u nekom motelu/sali za vjenčanja, bude tu i neke muzike, vidimo se jer se ni u prolazu nepristupačnih lokacija po gradu ne možemo sresti i nastavimo dalje.
Ovo da prilike dozvole obično znači da 'dobijemo' projekat iz lokalne zajednice, malo rjeđe od ozbiljnijih donatora.
I ne bi to bilo ništa čudno, da se radi o iz rata još neizvučenoj 1995.godini, a ne od dvijehiljade i nekoj.
Ne bi bilo ništa neobično, da je u pitanju događaj koji okupi od djeteta sa intelektualnim poteškoćama do ratnog vojnog invalida, s temom i zadatkom, s diskusijom, dijaloškom formom u osnovi i identifikacijom za sve koji imaju obilježje različitosti u invaliditetu.
Malo me umara jedna rečenica koju teško varim deceniju i po, kao pozadinski efekat svih sličnih projekata. Glasi otprilike ovako: „Osobe s invaliditetom su društveno veoma marginalizovana grupa, koja u ovakvim situacijama u potpunosti dobija pravo na druženje“.
Umara me, jer druženje nije jednokratno i ne podrazumijeva ni nisko ni visokobudžetni meni. I jer nema dodira sa pravom i namjenom, da ne govorimo o simbolici tog dana.
Umara me, jer je tzv.pokret osoba s invaliditetom toliko razjedinjen, i toliko bez ideje, vizije i perspektive, s jednom jedinom konstantnom – datumom nastanka i reprezentativnošću jer se podaci o članstvu ne ažuriraju dovoljno često.
Umara me, jer obično podrazumijeva osobe s invaliditetom neratnog uzroka invaliditeta, dok je ratni uzrok proizveo invalida.
Invalida, koji u ovakvom društvu kači to ponosnije od sopstvenog imena, sa trećim decembrom nema ništa, ali sa danom proboja, osvajanja, pobjede nad drugačijim ima, i vrlo često – ne izlazi van okruženja RVI, kao posebne kaste čija se sva prava rješavaju posebnom regulativom.
Oni u boračko, mi u socijalu, stalno neki oni i neki mi.
A na kraju, sve se svede na staru – koliko para, toliko muzike. I one iz slavlja, projektne, i one budžetske, kojoj sva zakonska rješenja podliježu, više i češće nego zdravom razumu, sistemskoj podršci i međunarodnim rješenjima.
Nije ovaj treći decembar romantičan k'o muškarac bez brkova, ali poslužiće. Nekome.
Onaj ko ni taj dan nema, ne zna šta je propustio.
Autor: Ana Kotur-Erkić
#FrontalBlogChallenge
Povezane vijesti:
