Životna priča Bože Todorića nalik je holivudskom filmu, sa početkom u Hrvatskoj, gdje je rođen u porodici skromnih primanja, okružen sa puno topline i ljubavi roditelja i starije sestre.

- Sjećam se tih spokojnih dana djetinjstva. Čak i kada su počele da padaju granate u jesen 1991, mi djeca nastavili smo da bezbrižno živimo, sve do kobnog 5. avgusta 1995. Granatama su nas obasipali neprestano, a nepregledna kolona ljudi krenula je na put spasa u Srbiju. Put bez povratka za mene i moju porodicu - prisjeća se Božo, koji je u izbjeglištvo krenuo kao trinaestogodišnji dečak.

Uslijedila je golgota, zarobljeništvo u Ivanić Gradu, izbjeglički kampovi u Srbiji, podstanarstvo u Novoj Pazovi i konačno dom u Laćarku.

- Bili su to teški dani, roditelji su radili od jutra do sutra u nadnici na njivi da bi iškolovali sestru i mene. Ni ja se nisam libio bilo kakvog posla da im pomognem. Išao sam da kopam, berem povrće i kukuruz i stigao da završim osnovnu školu kao „vukovac“ i upišem Srednju medicinsku u Sremskoj Mitrovici, gdje sam imao sve petice i bio kandidat za đaka generacije - kaže Božo za "Blic".

Sudbina je htela da baš 1999, poslije bomardovanja, uđe u razmjenu srednjoškolaca i ode u SAD. Uslijedile su ponovo teške godine, razdvajanje od roditelja, upoznavanje nove sredine i puno učenja.

- Bilo je teških momenata, kada sam bio na ivici da se vratim. Ali valjda je prevladao čuveni srpski inat i vjera i nada u bolje sutra. Riješio sam da ostanem i opstanem, dokažem se u novoj sredini i ostvarim san da postanem ljekar. Po završetku srednje škole u Pensilvaniji, kad sam se dvoumio da se vratim u Srbiju i upišem medicinu u Beogradu, stigla je stipendija, najprije za Elizabet koledž, a potom i za Univerzitet u Pensilvaniji - kaže on.

Sjeća se obraćanja glavnog profesora koji im je poručio da ulaze u uzvišenu profesiju, te da se nikad ne zna šta im se može desiti kad pogledaju lijevo ili desno. Upravo u tom trenutku, sjeća se, kada je uputio pogled udesno, ugledao je ljupku koleginicu Kristu, sada ljekarku internistkinju, koja će mu postati supruga i majka njihovih trogodišnjih blizanaca Stefana i Luke.

Od tada za Božu slijede samo uspjesi, a nagrade za naučnoistraživački rad teško je i nabrojati. Njegovu doktorsku disertaciju Američko društvo za neurohemiju nagradilo je kao najbolju naučnu disertaciju te godine. Poslije specijalizacije iz oftalmologije na čuvenom Univerzitetu Djuk, proveo je dvije godine na Univerzitetu Bemont u Mičigenu, jednom od najboljih subspecijalističkih centara za vitreoretinalnu hirurgiju u svijetu. Za klinička i naučna dostignuća dobio je nagradu “Ron Mičels”, kao i naučnoistraživačku nagradu Američkog društva specijalista za retinu. Radi kao specijalista za bolesti i hirurgiju mrežnjače i zadnjeg segmenta oka na Univerzitetskoj klinici u Harisburgu, glavnom gradu Pensilvanije, i mašta da znanja jednog dana prenese u Srbiju.

SPREMA DONACIJU ZA MITROVAČKU BOLNICU

Božo Todorić nije zaboravio ni drugi zavičaj, Sremsku Mitrovicu. Pošto je upoznat sa teškom situacijom u kojoj se nalazi Opšta bolnica u Sremskoj Mitrovici i s nedostakom potrebnih aparata i uređaja, Božo u saradnji sa kolegama s Univerzitetske klinike u Harisburgu sprema donaciju za Službu oftalmologije mitrovačke bolnice.

Izvor: blic.rs/banija.rs