Da bih iskazao svoj stav o predloženom rješenju moram se osvrnuti na prethodna dva “neuspjela konkursa“ kao i na jedan direktni poziv beogradskim autorima koji je takođe bio neuspješan. Neuspjesi konkursa i direktni poziv bili su posljedica neznanja, nestručnosti i pristrasnosti loše i nestručne komisije koja je bila ispod nivoa ponuđenih rješenja. Koje su bile reference članova komisije iz oblasti heraldike i šta ih je preporučilo da arbitriraju, meni nije poznato. Komisija je loše sastavila konkurs, loše provela proceduru izbora, pristrasno bodovala radove, a nije ni imala potrebno heraldičko znanje da procijeni i odabere barem tri najbolja rada i pošalje ih na eventualnu doradu.

Proglasiti dva konkursa neuspješnim, a onda perfidno “dati smjernice“ i prenijeti “najpoznatijem heraldičaru u regionu“ šta se očekuje i traži od sadržaja grba krajnje je neprimjereno i nepošteno. To nepoštenje se najviše odnosi na radove autora čiji je etalon ili tekstualni opis malog grba gotovo identičan sa ponuđenim rješenjem gospodina Acovića, a koji su prethodili njegovom prijedlogu.

Opšti je utisak da je predloženo i usvojeno rješenje heraldički ispravno, što samo po sebi ne znači da je toliko dobro da bi se naručioci (grad Banja Luka/građani) mogli sa njim identifikovati (zakašnjeli nacionalni romantizam i nečitljivost pojedinih šarži). Obzirom da je mali ili osnovni grb primaran i da štit malog grba čini osnov i suštinu srednjeg i velikog grba, kao i da je u najčešćoj praktičnoj upotrebi, komentarisaću samo njegovo rješenje.

Jedna od premisa dobrog grba je simbolika, asocijativnost, čitljivost šarži (sadržaj grba), kao i kvalitetna stilizacija, što sa ponuđenim rješenjem u potpunosti nije slučaj. 

U prijedlogu malog grba odabran je razuđeni, kitnjasti barokni štit, a zanemaren princip kontinuiteta prethodnih gradskih amblema sa kojima su se građani Banjaluke identifikovali zadnjih šezdeset godina i koji su činili relativnu heraldičku tradiciju koje se ne bi trebalo odricati. Uz malu heraldiču izmjenu gornje ivice štita i bordure, mogao se zadržati stari polukružni oblik štita kojim bi se ispoštovao kontinuitet koji je kroz zadnjih šezdeset godina ušao u memoriju građana. Prijedlog novog štita ne sadrži asocijativnost koja bi povezala oblik baroknog štita sa gradom Banjalukom koja je urbanizovana krajem devetnaestog i početkom dvadesetog vijeka, a koja je u doba baroka bila naselje ili kasaba. Stoga, vještačko vraćanje u prošlost i pridavanje arhaičnosti poprima oblike artificijelnosti i kiča. 

Sadržaj štita čine tvrđava kao motiv i opšte mjesto, rijeka i gradski specifikum – dajak čamci. Tvrđava je površno grafički predstavljena, bez originalnosti i likovne stilizacije čiju potrebu gospodin Acović često negira, što je vidljivo i iz njegovog rada. Očito je i da autor nije poznavao fortifikaciju i konfiguraciju tvrđave Kastel koja je prikazana u prostom i banalnom obliku. Smisao tvrđave na grbu nije narativno predstavljanje Kastela, već tvrđava kao usvojeni heraldički simbol predstavlja grad u punom smislu riječi kao česta pojava u gradskoj heraldici. Tvrđava je trebala biti lucidnije i originalnije predstavljena da bi se razlikovala od drugih sličnih rješenja. U isto vrijeme, poželjno joj je dati neku lokalnu osobenost i prepoznatljivost. 

U donjem dijelu štita po tekstualnom opisu trebao bi se nalaziti specifikum grba, a to je u ovom riješenju dajak čamac. U ponuđenom rješenju dajak čamci su predstavljeni sa dva suprotstavljena ukrašena pramca. Osim što kao ornamenti dekorišu dno štita oni suštinski ne predstavljaju ništa. Pažljivom posmatraču grba koji nije iz ovog grada ti špicevi ne bi ništa značili; oni najmanje predstavljaju specifični čamac čije su glavne osobine izduženi elegantan oblik i dajak kojim se čamac pokreće i upravlja, što je njegovo osnovno obilježje. U isto vrijeme, čamac svojim oblikom i načinom pokretanja (guranjem o riječno dno) karakteriše brzu i plahovitu rijeku Vrbas. Zbog svega navedenog, u donjem dijelu grba u kome bi se trebala nalaziti gradska specifičnost, predloženo je jedno sadržinski i vizuelno nejasno rješenje koje osim dekorativnosti, nažalost, ne predstavlja željeni simbol. 

O srednjem i velikom ceremonijalnom grbu u odnosu na mali grb koji je osnova svega ne bih davao komentar. 

Ovim putem predlažem da se prilikom grafičkog definisanja i usvajanja grba u ravnopravan tretman stave radovi onih autora čiji su etaloni identični usvojenom, a koji su mu prethodili. 

Upriličena javna rasprava nije vođena na stručnom nivou, bila je nabijena emocijama, raspravom ljudi očigledne stranačke pripadnosti, pa stoga nije dala za stručnu javnost i mene očekivani rezultat. 

U svakom obliku stvaralaštva, umjetnosti, pa i u heraldici, ne zamjera se što je neko nepriznat i nepoznat već se samo vrednuje krajnji proizvod i djelo, zaključio je Vukojević u svom komentaru.

Frontal