Vijesti
Licemjernost političara RS u vezi sa NATO savezom
U kontekstu posljednjih dešavanja u BiH, a posebno u Republici Srpskoj, te animozitetu koji se ispoljava prema evroatlantskom savezu od strane političara iz RS (u prvom redu Milorada Dodika i Mladena Ivanića), za naše čitaoce pojašnjavamo kompletnu istoriju atlantskih integracija RS i BiH, i predstavljamo vam za ovaj proces odgovorne ličnosti i partije.
Sve je počelo 18. marta 2005. na dvadeset trećoj posebnoj sjednici Narodne skupštine Republike Srpske, kada je skupština usvojila Deklaraciju o strateškim opredjeljenjima RS u sistemu odbrane BiH, u kojoj se naglašava puna podrška ulasku BiH u "Partnerstvo za mir" i NATO savez. U navedenoj deklaraciji se između ostalog kaže i da je garancija bezbjednosti BiH što brži ulazak u NATO savez odnosno političko članstvo u savezu.
Ovo predstavlja zvanični dokument NS RS koji je na snazi i dan danas.
Kad je riječ o Zakonu o odbrani Bosne i Hercegovine, u članu 84. tog Zakona („Aktivnosti za prijem u NATO“), stoji sljedeće: „Parlamentarna skupština, Savjet ministara Bosne i Hercegovine, Predsjedništvo, te svi subjekti odbrane, u okviru vlastite ustavne i zakonske nadležnosti, sprovešće potrebne aktivnosti za prijem Bosne i Hercegovine u članstvo NATO-a“.
Za navedene akte glasali su u Narodnoj skupštini RS i SDS, SNSD i PDP, baš kao što su iste stranke glasale u Parlamentarnoj skupštini BiH i za Zakon o odbrani BiH.
Pregovori o NATO integracijama BiH počinju 2006. godine u decembru, kada je BiH pristupila NATO programu Partnerstvo za mir, čime je započeta zvanična saradnja sa alijansom. Tada je na vlasti bila koalicija SNSD-DNS-SP, a premijer Republike Srpske bio Milorad Dodik. Ista vlast je sačinjavala i većinu u Savjetu ministara BiH, ali i većinu u Predstavničkom domu.
Nakon ovoga, dosta je učinjeno na procesu atlantskih integracija. Skoro sve institucije BiH su uključene u proces, saradnja sa NATO-om se intenzivirala u svim domenima bezbjednosti (ekonomskoj, transportnoj, informacionoj i td.), a ne samo u domenu vojno – odbrambenog sektora. Savjet ministara, na čijem čelu se tada nalazio SNSD-ov kadar Nikola Špirić, formirao je NATO koordinacioni tim, čiji je zadatak bio koordinacija ministarstava i agencija prilikom pregovora sa NATO institucijama. U istom ovom periodu, BiH je ratifikovala Sporazum o statusu snaga (SOFA) sa NATO-om i potpisala Sporazum o sigurnosti informacija sa alijansom.
Nakon poziva u Intenzivirani dijalog i ovaj proces započinje, a do februara 2009. godine obavljene su konsultacije po poglavljima (politička ekonomska, bezbjednosna, odbrambena i mnoga druga pitanja). Zatim je delegacija predsjedništva BiH koju su činili: Radmanović (SNSD), Silajdžić (SzBiH) i Željko Komšić (SDP BiH), iste godine u Briselu zvanično predala zahtjev za Akcioni plan za članstvo (MAP) generalnom sekretaru Andersu Rasmusenu, što predstavlja posljednju fazu strukturalnog dijaloga prije članstva u NATO savezu.
Sjevernoatlantski savez odlučio je da 2010. da primi BiH u Akcioni plan.
U okviru IPAP BiH je tokom 2013. godine (kada je vlast i u RS i na bh. nivou činio SNSD sa koalicionim partnerima) nastavila realizovati aktivnosti vezane za period 2011-2013, prethodno dogovorene i usaglašene sa NATO-om. Nakon izrade procjene stepena implementacije IPAP BiH 2011-2013, NATO Politički komitet je ocijenio da je Bosna i Hercegovina uspješno implementirala IPAP BiH 2011-2013, nakon čega su otpočele pripreme za izradu novog dokumenta za period 2014.-2015.
Autor: Stefan Blagić
