Redakcijski komentar
Šta sve čeka SDS?
Srpska demokratska stranka čeka da se SDA, DF i HDZ BiH dogovore oko kantonalnih i federalne vlasti, pa da se pređe na formiranje Savjeta ministara BiH u kojem bi participirao i SDS.
Od najveće opozicione stranke u Republici Srpskoj formiranje Savjeta ministara ne zavisi niti najmanje, pa je SDS prinuđen da čeka da mu nešto gore daju.
SDS čeka i da vidi koga će sve Dodik i
SNSD da prevedu u vladajuću koaliciju u Republici Srpskoj pa da o tome izda
saopštenje. SDS niti jednog trenutka, sem opšte blamaže u trenutku nuđenja
premijerske pozicije Petru Đokiću, a kojeg su tim činom u sekundi abolirali za
sve godine neuspješnog vršenja vlasti sa SNSD-om i čime su sami demantovali
tezu Mladena Bosića od prošle godine da „Socijalistička
partija jedina ima sertifikat za kriminal“,
nije pokušao da proaktivnim pristupom formira većinu u Narodnoj skupštini
Republike Srpske i tako preuzme odgovornost za rješavanje brojnih problema u
Srpskoj.
Dakle, SDS čeka da Dodik padne sam od
sebe pa da preuzmu vlast bez bilo kakvih smetnji. SDS čeka i da ekonomska kriza
bude sve gora i gora da bi Dodik izgubio do kraja podršku usljed bijesa građana
socijalno-ekonomskim stanjem i opštom bijedom koja prijeti da na proljeće pred
sobom oduva krhke brane koje još krhkija vlada pokušava svakodnevnim
zaduživanjem da podigne.
SDS čeka i da međunarodni faktor
prepozna važnost trenutka u kojem se BiH i regija zapadnog Balkana nalaze, pa
da se ovom prostoru pruži znatno jača finansijska injekcija a pomoću koje bi se
nova vlast predvođena SDS-om ponašala slično sadašnjoj vlasti u Srbiji:
međunarodnim kreditima bi se kupovao socijalni mir, javnost bi se tabloidirala
hapšenjem sitnih funkcionera prethodne vlasti i, još više, međusobnim
optuživanjem SNSD-ovih visokih funkcionera, vodila bi se velika priča o još
većim reformama, a zapravo se ne bi činilo bilo šta da do realnog ozdravljenja
privreda dođe, baš kao niti da se smanji broj zaposlenih u javnoj upravi i što
je još važnije-da se smanji broj upravnih procedura, obim ovlašćenja i sprega
politike i ekonomije a što je na ovom prostoru pravilo. Jer, SDS je poput
ostatka opozicije prepun funkcionera i partijskih aparatčika koji samo čekaju
da se dokopaju budžeta i mogućnosti da utiču na javne tendere, dok niko živ i
ne pomišlja da mjenja samu suštinu partitokratskog i trošadžijskog sistema.
SDS čeka i da uhljebi svoje članove
predsjedništva i ključne članove glavnog odbora u institucijama sistema. Nema
niti jednog visokopozicioniranog člana SDS-a da danas isključivo živi od svog
rada mimo javnog sektora. Nema niti jednog visokopozicioniranog člana SDS-a
koji ima bilo kakvo relevantno iskustvo u vođenju privrednih sistema, ma i
najmanjih, i koji zna šta to znači zaposliti nekoliko ljudi, plaćati im plate,
poreze i doprinose, odnosno niko u SDS-u nije nikad u životu napravio bilo
kakav rezultat kad je privredna aktivnost u pitanju što dovoljno indikativno
svjedoči o tome šta nas čeka kad SDS preuzme vlast. Da ne bude bilo kakve
zabune, ništa bolja nije niti trenutna vlast, a sva poenta je da nema apsolutno
bilo kakve razlike između trule vlasti i kljakave opozicije jer niko na
političkom mejnstrimu nije ponudio održiv sistemski koncept koji svojom
logičnošću i koherentnošću može da garantuje makar i teoretsku mogućnost
skretanja društva u nekom zdravijem smjeru.
No, najveću opozicionu stranku u Republici Srpskoj sve to ne sekira previše. Oni čekaju već osam godina i čini se da im nije poseban problem da čekaju još toliko. Na kraju krajeva, kad bi se analizirala lična primanja visokopozicioniranih članova SDS-a i prosječne plate građana u Republici Srpskoj, a da o prosječnim penzijama i ne pričamo, sve bi bilo jasno i očigledno samo po sebi.
Redakcija Frontala