izvor: Novosti

Pionir monaškog prosjačenja u glavnom gradu je kaluđer koji je u mantiji mjesecima stajao sa ispruženom rukom na Terazijama. Porukom na kartonu tražio je milostinju zbog siromaštva i bolesti. Ovaj i druge slučajeve prosjačenja ili prodaje brojanica, kartonskih ikona i drugih relikvija na ulici, u sedištu Srpske pravoslavne crkve osuđuju i naglašavaju da nije riječ o istinskim monasima.

- Monah nema razloga da prosi - objašnjavaju u Patrijaršiji. - Svaki istinski kaluđer ima manastir u kome živi, obavlja svoja poslušanja i zadovoljava svoje potrebe. Ukoliko želi da promijeni mjesto boravka, potreban mu je kanonski otpust nadležnog episkopa, ali i dozvola za prijem u drugi manastir. Monasi, uz to, vezani su i monaškim zavjetom koji ne dozvoljava posjedovanje lične imovine.

U SPC upozoravaju vjernike na ovakve pojave i naglašavaju da se monaški izgled nerijetko zloupotrebljava.

Među onima koji pod velom mantije i krsta mole za dinar ili na ulici prodaju vjerske suvenire, kako objašnjavaju u Patrijaršiji, uglavnom su pripadnici bratstava koja su se odmetnula od Srpske crkve. Pojedini među njima, ostali bez manastira, hrama i eparhije, prinuđeni su da egzistenciju obezbjeđuju lutanjem i prosjačenjem.

Monahinje koje prodajom brojanica pomažu Novi Stjenik, manastir u Kučajskim planinama kod Bora, tako, pripadaju monaškom redu koji sebe naziva Istinskom pravoslavnom crkvom u Srbiji. Ova zajednica pod okriljem je zilotskog pokreta čije je sjedište u manastiru Esfigmen na Svetoj Gori, i poznata je po kritičkim stavovima učenja gotovo svih pravoslavnih crkava.

Manastir Novi Stjenik osnovalo je sestrinstvo manastira Stjenik koje je 2003. napustilo Žičku eparhiju SPC, i poslije više mjeseci seljakanja osnovalo zajednicu u istočnoj Srbiji. Po sličnom scenariju, u znak podrške vladici Artemiju Eparhiju raško-prizrensku 2010. napustilo je kompletno bratstvo manastira Crna Reka. Svoj manastir, koji SPC ne priznaje, osnovali su u selu Loznica nadomak Čačka.