Vijesti
Biciklom od Pala do Jašija
Kada su 2008. godine prvi put biciklima otišli na Svetu Goru u posjetu najvećoj srpskoj svetinji, manastiru Hilandaru, članovi Biciklističkog kluba “Javorina” Pale, nisu ni slutili da će taj poduhvat ponoviti i 2010. godine. Nakon dvije godine svojim dvotočkašima su, vozeći oko Jadranskog mora, stigli čak do Barija na jugu Italije, prešavši za deset dana preko 1.500 km, kada su se na praznik Prenosa moštiju Svetog Nikole, poklonili velikom svetitelju, čije mošti počivaju u tom gradu.
Piše: Miroslav Klačar
Ove godine uspješno su okončali biciklističku ekspediciju, a ujedno i poklonički put “Pale – Jaši 2013”, koji je organizovan od 22. do 29. juna. Cilj putovanja bio je poklonjenje moštima Svete Petke koje se nalaze u gradu Jašiju na sjeveroistoku Rumunije. Marko Koroman, Miroslav Jokić i Miroslav Klačar prevalili su tokom osmodnevne vožnje na svojim dvotočkašima put od čak 1.240 kilometara, a tokom putovanja obišli su i brojne manastire i crkve u RS i Srbiji, te posjetili i značajne istorijske lokalitete u Rumuniji.
“Kada jednom odete na sveto mjesto kao što je Hilandar, osjetite potrebu da mu se vratite, jer takva mjesta vam daju neki neopisiv mir i zadovoljstvo duši. Kada izaberete teži način da ga posjetite, kao u našem slučaju, samoj svetinji ukazujete veće poštovanje.”
“Možda sve jednostavno izgleda, ali organizovati jedno ovakvo putovanje nije uopšte lako. Ono zahtijeva, prije svega vjeru u uspjeh i ispravnost svog cilja,fizičku, ali i psihičku spremu samih vozača, tehničku pripremu, organizaciju puta i etapa, planiranje smještaja, obezbjeđivanje povratka, kao i nezaobilaznih finansijskih sredstava i još mnogo toga. Međutim, mogućnost da budete u prisustvu svetinje i zadovoljstvo koje pruža uspjeh poduhvata prevazilaze ove poteškoće.”
“Na putu od Pala do Jašija dnevno smo prelaizili oko 150 km u prosjeku. Prva tri dana su nas pratile velike vrućine, gdje se živa pela i do 35 stepeni celzijusa. Treći dan je bio najteži. Od Beograda put je vodio preko Smedereva, kroz južni Banat, do Bele Crkve, te do rumunske granice. Konačno, u večernjim časovima etapa je nakon pređenih 210 km uz nekoliko težih uspona okončana u rumunskom gradu Rešici. Četvrti dan je donio kišu. Raspoloženje za vožnju nije bilo za pohvalu, što zbog kiše, to i zbog umora od prevelikog napora uloženog prethodnog dana. Međutim, ono što je radovalo jeste ulazak u Transilvaniju, tu mističnu planinsku regiju, toliko eksploatisanu. U Hunedoari se nalazi velelepni zamak Korvin, čija je gradnja započeta 1446. godine. Šestog dana putovanja uz povremenu kišu stigli smo do Sigišoare ili Segešvara, jedne od najznačajnijih turističkih atrakcija Rumunije. Sam grad se nalazi u srcu Transilvanije i odiše njenim duhom. Stari dio grada se nalazi na UNESCO listi svjetske baštine sa citadelom iz 12 vijeka.”
“Poseban utisak ostavlja kanjon Bikaz, koji predstavlja prirodni prolaz iz Transilvanije u rumunsku Moldaviju (ne državu Moldaviju). Nekoliko stotina metara strme litice koje se vertikalno spuštaju sa obje strane puta, brojne male drvene prodavnice suvenira načičkane duž uskog puta, slaba svjetlost u kanjonu, rječica koja se uz huku lomi preko kamenih stepenika, te uzak pojas neba iznad, zaista su impozantan prizor.”
“Tokom putovanja sumirali smo utiske i shvatili da je za Rumuniju karakteristično nekoliko stvari. To je, prije svega, veliki broj pravoslavnih crkava neobičnog stila, veličanstvena priroda i prelijepi predjeli, male seoske kućice obojene živopisnim bojama, veliki broj krstova i raspeća duž puta, rumunske zastave koje se mogu vidjeti čak i na garažama i običnim šupama, mnoštvo pasa lutalica i, na žalost, iznenadne rupe.”
Osmog dana puta ova hrabra družina konačno je dostigla Jaši i ostvarila svoj cilj. S obzirom da je pristup moštima moguć od 6.30 časova ujutro do 9.30 uveče, odmah po dolasku su se poklonili velikoj svetiteljki, predali priloge i pomjanike (papiriće sa imenima. Istakli su da kraj svetiteljkinog kivota, koji se nalazi sa desne strane gledano od ulaza u crkvu, uvek dežuraju po jedan jeromonah i đakon, koji nakon poklonjenja pomazuju vjernike svetim uljem, ispovjedaju, čitaju molitve za bolesne i nevoljne i primaju pomjanike. Poznato je da su svetiteljkine mošti tokom istorije više puta prenošene. Od 1641. godine svete mošti se nalaze u Jašiju i prvobitno su počivale u manastiru Sveta tri jerarha. 1888. godine u hramu je izbio veliki požar, koji nije zahvatio mošti, iako se spoljašnji dio kivota sasvim istopio. Nakon požara mošti su prenijete u Sabornu crkvu posvećenu Sretenju Gospodnjem, gde se i danas nalaze. Širom Srbije nalazi se veliki broj izvora, koji su posvećeni ovoj svetiteljki. Jedan od njih je izvor Svete Petke u kalemegdanskoj tvrđavi u Beogradu gdje su počivale njene mošti tokom 15. vijeka i gdje se nalaze dva svetiteljkina prsta. Nakon poklonjenja svetim moštima i kraćeg odmora naši poklonici duhovno ojačani krenuli su nazad, pomolivši se svetiteljki za sretan povratak.
(Frontal)
