24.10.2017. Srbija  je već priznala Kosovo. Srpske sudije i tužioci su na taj dan položili zakletvu, da će odsad pa nadalje suditi po zakonima Kosova. Izdvajanjem Kosova iz pravnog sistema republike Srbije je zaokružen proces stvaranja nezavisne države Kosovo.  

U Briselskom dijalogu Kosovo je dobilo carinu, graničnu kontrolu, imovinu javnih preduzeća Srbije poput telekoma, pozivni broj, izbacilo pravni sistem Srbije sa teritorije u potpunosti, a Srbija, Srbija je dobila bajku o zajednici srpskih opština i zagrljaje Federike Mogerini, Ketrin Ešton i Kurca.

Kratkotrajni ushit prošle godine povodom ne primanja Kosova u Unesko ne treba da zavara. Po mnogim srpski manastirima na Kosovu, gdje je prije rata bilo po nekoliko monaha, danas je jedno do dvoje, samo Visoke Dečane prošle godine je napustilo troje monaha. Vremenom će srpski manastiri na Kosovu u potpunosti opustiti. Pri tom ne treba gubiti sa uma da su Albanci jedna etnička nacija, ali sa tri konfesije ( neostvareni srpski san). Tako da je za očekivati da će u napuštene srpske manastire na Kosovu i Metohiji vremenom lagano useljavati pravoslavni albanski monasi, koji da se razumijemo neće ih uništavati, čak što više počeće ih obnavljati, pošto su sad njihovi. I tako će vremenom srpski manastiri na KiM-u postati albanski i dio albanske kulturne baštine, bilo Kosovo u Unesku ili ne, postojalo Unesko uopšte ili ne postojalo.

Prije nego pojedinac osudi vladajuću kliku u Beogradu kao izdajničku treba ipak da sagleda sve činjenice.

Prvo i glavno, uzimajući prirodni priraštaj Srba i Albanaca, Srbi bi postali kroz nekoliko decenija manjina u vlastitoj državi pod uslovom da Kosovo ostane sastavni dio Srbije. Dalje ekonomski, Srbiji kao   siromašnoj državi teško bi palo na budžet dodatne stotine hiljada novih korisnika penzija, socijalnih davanja… sa trendom rasta. Zatim, ako bi Srbija kao demokratska država zadržala Kosovo suočila bi se sa velikim brojem narodnih poslanika Albanaca u Beogradu. Srbi razjedinjeni kakvi jesu, i Albanci ujedinjeni kakvi jesu doveli bi do toga da bi tas na svakoj novoj koalicionoj vladi bio albanski. Na kraju čak i da svjetski moćnici natjeraju Kosovo na ostanak u Srbiji, Albanci to sigurno ne bi prihvatili, Srbija bi se suočila sa nizom terorističkih napada koji bi poljuljali njen privredni i bezbjednosni sistem. Pritom ne treba smetnuti sa uma da bi došlo do okršaja demografski mladog stanovništva Kosova i starih Srba. Da li iko sumnja u ishod te borbe?

Oni koji se zalažu za ostanak Kosova u Srbiji, više rade u korist Albanaca nego Srba. Kroz nekih pedeset godina, sa ovim trendom rasta albanskog stanovništva i teritorija Kosova će postati premala, pa će se albasnki talas početi preljevati  preko “ administrativnih granica” sve do Niša, Beograda, pa i dalje, dokle god bude Srbije.

Da sam na imenjakovom mjestu, sazvao bih njegovu redovnu - vanrednu konferenciju za medije i rekao “ Draga braćo Srbi i sestre Srpkinje da li hoćete da ginete za Kosovo, da li hoćete da nam uvedu vize, da nam uvedu sankcije, da imamo million šiptarskih glasača”… Poprilično sam siguran da Vučić ne bi morao da ide do političkih posljedica, već na prvo, da li hoćete da ginete, današnji Srbi bi rekli NE. Vučić je dakle alibi za srpski narod u stilu “ Neka on preda Kosovo, a mi ćemo vikati- UA izdajnik”. Politiku koju Vučić provodi, je politika do koje bi i današnji Srbi došli. 

Što bi rekli naši zapadni susjedi “povjesni kuriozitet” je da situacija na Kosovu danas neodoljivo podsjeća na Srbiju početkom devetnaestog vijeka. Kao što su Srbi mic po mic, što ratom, što podmićivanjem, što Miloševom mudrošću izvojevali nezavisnost, tako danas i Albanci postepeno grabe ka i formalnoj nezavisnosti sa prikladnom numerom roling stonsa “ time is on our side”.

Autor: Aleksandar Krečar

 #FrontalBlogChallenge

Povezane vijesti:

Kvari li politika ljude ili ljudi politiku

#FrontalBlogChallenge Tweets