On je naglasio da je termin srpsko-hrvatski jezik usvojen u svjetskoj slavistici tokom 19. vijeka jer se uvidjelo da je riječ o “dvije varijante istog jezika”, a da je termin srpsko-hrvatski zvanično usvojen Novosadskim dogovorom iz 1954. godine.

“Sigurno je da lingvisti kao Aleksandar Belić ili Mihailo Stevanović, književnici kao Ivo Andrić, Veljko Petrović, Dušan Matić, Oskar Davičo, Desanka Maksimović i drugi ne bi potpisali nešto što se kosi sa njihovim ubjeđenjima. Otuda mislim da dvočlani termin nije izgubio smisao postojanja”, rekao je Klajn za “Blic”.

Prema njegovim riječima, Hrvati naprosto ne bi da bilo šta dijele sa omraženim Srbima, dok kod Srba ta “nacionalna alergija” nije tako izražena.

“Međusobna razumljivost je blizu sto odsto, a u lingvistici se smatra da se već pri razumljivosti od 70 do 80 odsto može govoriti prije o varijantama nego o dva zasebna jezika”, naveo je Klajn.

On je naglasio da su se, otkada su Bošnjaci počeli da govore o bošnjačkom ili bosanskom jeziku, a “Milovi Crnogorci izmislili nepostojeći crnogorski jezik”, u evropskoj politici javile skraćenice BCS ili BCMS, koje, kako je rekao, predstavljaju kompromis.

“To nije stručni naziv, nego obični kompromis. Niz skraćenica po principu `mi smo vas razabrali, a vi razaberite ko je ko`”, kaže Klajn.

Izvor: Srna