Svijet
Dašak promjena u evropskim kraljevskim kućama
Holandija danas, 30. aprila, dobija novog kralja. Kraljica Beatriks predaje žezlo svom sinu. Kakva je situacija u ostalih šest evropskih monarhija gdje sljedeća generacija još uvijek čeka da dođe na red...
Starci na prestolu
U ostalim kraljevskim kućama Evrope vladari su takođe već dobro prešli godine u kojima se obično odlazi u penziju. Za nekoliko godina će, već iz bioloških razloga, i tamo doći do promjena. Žilava britanska kraljica Elizabeta II upravo je navršila 87 godina. Njen sin Čarsl već dugo čeka da je naslijedi i sa svojih 64 godine još malo pa će postati djeda. Danska kraljica Margareta II, koja inače puši jednu cigaretu za drugom, ima 73 godine, a njenom nasljedniku, princu Frederiku, je 44.
U Norveškoj, mirni kralj Harald navršio je 76 godina, njegovom nasljednku Hakonu je 40. U Švedskoj se na prestolju sa svojih relativno „mladalačkih“ 68 godina još čvrsto drži Karl Gustav XVI, uprkos aferama koje ga u posljednje vrijeme prate. Njegova ćerka Viktorija (35) u narodu je mnogo omiljenija i kao kraljicu bi je odmah prihvatili. U Belgiji vlada skoro 80 godina star Albert II. Njegov sin Filip je sa svoje 53 godine u najboljim godinama i već je od svog oca preuzeo brojne obaveze.
U Španiji se vladar nalazi pod velikim pritiskom jer se sumnja da je umiješan u skandal sa korupcijom. Kralju Huanu Karlosu je 75 godina, lošeg je zdravlja i danas, nakon brojnih vanbračnih afera, samo je senka samog sebe. Prestolonasljednik Felipe (45) rado bi zamijenio oca, međutim „kralj se nikada neće povući“ – tako bar tvrdi njegova žena kraljica Sofija.
„Prestolonasljednici nisu nezaposleni“
Istoričarka i ekspertkinja za plemstvo Monika Vinfort sa Univerziteta u Braunšvajgu ne vjeruje da narod u pojedinim kraljevstvima želi da se riješi ostarjelih vladara. „Nemam osjećaj da bi javnost u tim zemljama radije ili češće gledala mlađe vladare. Mislim da se kroz razne dužnosti koje prestolonasljednici obavaljaju po provinciji u Holandiji, Belgiji, Španiji pa i Velikoj Britaniji, njihov rad ozbiljno doživljava“. Kraljevska djeca rastu i razvijaju se obavljajući te dužnosti i tako nisu ni besposleni niti se dosađuju.
Nije isključeno ni to da će se još neki kraljevi povući, kao što se to dogodilo u Holandiji. Svaki kralj ima na to pravo. Ono što može Papa, može i krunisana glava, kaže istoričar Rolf-Ulrih Kunce. To je moguće, ali ne i za očekivati, smatra ipak profesor Kunce. Holandski model tako nije nikakvo mjerilo za, na primjer, britansku kraljevsku kuću. Dok se u Holandiji na kralja više gleda kao na funkcionalnog šefa države sa određenom političkom ulogom, britanski monarh više je simbol nacionalnog identiteta.
„Podanici se zabavaljaju“
Parlamentarne monarhije u sedam evropskih zemalja, prema mišljenju Monike Vinfor, „čvrsto sjede u sedlu“. „Mislim da većinu građana monarhija u njihovim zemljama zapravo zabavlja“. Ni u jednoj od tih zemalja nema ozbiljnijih težnji da se društveni poredak promijeni. Kraljevstva su se u Evropi održala svuda tamo gdje nije bilo revolucionarnih pokreta, kao u Francuskoj, Italiji ili Njemačkoj.
Zanimljivo je da su skoro sve kraljevske kuće na neki način rodbinski povezane prije svega sa njemačkim plemstvom. Čak je i holandska kraljevska porodica Oranski-Nasau zapravo njemačka. „Veza u stvari ne može da bude čvršća“, objašnjava Rolf-Ulrih Kunce. „To čujemo svaki put kada se pjeva holandska nacionalna himna 'Vilhelmova pjesma', u stihu 'Vilhelm, njemačke sam krvi'“. Osnivač dinastije Vilhelm Oranski-Nasau (fon Oranijen-Nasau) potiče iz Dilenburga, u današnjoj saveznoj njemačkoj pokrajini Hesen. Taj hesenski plemić naslijedio je malenu francusku kneževinu „Oranž“ i potom napravio karijeru kao aristokrata. I muževi svih triju posljednjih holandskih kraljica bili su Nijemci. Tu tradiciju prekida sada samo novi kralj Vilem Aleksander. Njegova žena Maksima je Argentinka.
(DW/Frontal)