Srđan Puhalo
Srđan Puhalo je rođen 1972. godine u Foči, jer u Kalinoviku nije bilo porodilišta.Odrastao je u Kalinoviku uz pomoć roditelja, mnogobrojne familije i "Politikinog zabavnika". Čuvajući krave kod babe Radojke shvatio je da je život veoma težak, pogotovo u Kalinoviku. Do četrnaeste godine bio je učesnik dvije omladinske radne akcije, posjetio koncentracione logore Jasenovac i redovno se takmičio u "Titovim stazama revolucije", što je ostavilo neizmjerni trag na njegovoj krhkoj ličnosti. Srednju školu završio je u Sarajevu, a psihologiju je diplomirao u Beogradu. Iluzije je izgubio prilično rano, a nevinost dosta kasno. Preživio je dva rata, kao i veliku inflaciju u Srbiji, a onda je došao da živi u Banjaluku. Magistrirao je psihologiju u Banjaluci, a doktorirao u Sarajevu. Dobar je otac dvoje djece, a loš muž jedne žene. Nije nosilac nijednog ordena, ali zato ga krase mnogi epiteti kao što su soroševac, nevladinac, strani plaćenik, antisrbin, autošovinista, Bakirov Srbin. Mašta da postane profesor na Fakultetu političkih nauka u Banjaluci. Ima mnogo problema sa pravopisom, stranim jezicima, potencijom i holesterolom.Srđan Puhalo
Pravda za Milorada Kojića budućeg poslanika u Parlamentarnoj skupštini BiH
Institut za istraživanje genocida Kanada zatražio je od visokog predstavnika u Bosni i Hercegovini Christiana Schmidta da spriječi dodjelu zamjenskog mandata Miloradu Kojiću, kako su naveli, “negatoru genocida u Srebrenici”, u Parlamentarnu skupštinu BiH, a potom su dodali “Neko ko javno negira genocid u Srebrenici, javno ponižava i negira pravosnažne presude Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju i presude Međunarodnog rezidualnog mehanizma za krivične sudove, ne može biti član najvažnijeg zakonodavnog tijela BiH.”
Ljudi su potpuno u pravu.
Povodom drugostepene presude Radovanu Karadžiću Kojić je 19. marta 2019. godine izjavio “Kao narod moramo da znamo da je Karadžić prvi predsjednik Republike Srpske i značajna istorijska ličnost i ovakva presuda ga ne može drugačije okvalifikovati. Moramo ga smatrati za našeg heroja, kao i sve političare tog vremena, oficire, pripadnike vojske i policije.”
Evo šta Milorad Kojić misli o genocidu u Srebrenici “Još devedesetih godina krenuo je narativ iz Sarajeva da su Srbi genocidni. Oni ne biraju sredstava, a sada očigledno imaju i ciljnu grupu. Žele da iskoriste dolazak stranaca u Memorijalni centar kako bi i od njih dobili priznanje navodnog genocida u Srebrenici.”
Možemo ovako do sutra, ali uvijek postoji ali…
Budemo li se prdržavali ovog principa postavlja se pitanje ko će Srbe iz Republike Srpske predstavljati u Parlamentarnoj skupštini BiH i to u oba doma.
Ne postoji srpski političar koji će jasno i glasno, bez bilo kakvog ali…, reći da su Karadžić ili Mladić ratni zločinci, da je u Srebrenici počinjen genocid, a Sud u Hagu pošten i pravedan.
Kada bi to priznali, njihova politička karijera bi bila trenuno završena.
Sjetimo se kako su mediji bliski Miloradu Dodiku i SNSD-u valjalu u blatu Dragana Čavića zbog Izvještaja o Srebrenici i televizijskog obraćanja 2004. godine kada je kazao “Najprije kao čovjek i Srbin, a onda kao otac brat i sin, a tek onda kao predsjednik Republike Srpske moram reći da je ovih devet dana jula srebreničke tragedije crna strana istorije srpskog naroda. Učesnici ovog zločina ne mogu se opravdati nikome i ničim. Onaj koji je činio ovakav zločin i pri tome se možda pozivao na narod kome pripada po imenu i prezimenu činio je zločin i prema vlastitome narodu”
Tek kad se “prodao” SNSD-u ostavili su ga na miru, ali to se uvijek može aktivirati.
Ono što najveći broj političara u Republici Srpskoj misli, Milorad Kojić javno govori i zbog toga nije pošteno da samo on ispašta.
Zašto bi on snosio posledice minulog rada, ako te posledice ne snosi njegov pretpostavljeni koji se odaziva na ime Milorad Dodik.
Na kraju krajeva ni on više ovakve gadosti ne izgovara, nakon što je Incko donio Zakon o negiranju genocida.
Na kraju krajeva on uopšte nije bitan, Milorad Dodik na lageru ima buljuk beskorisnih i bezličnih likova poput Milorada Kojića. On ih u Sarajevo šalje jer neko mora ići tamo da budu poslušni i pritišće dugmiće tokom glasanja.
Sanja Vulić je najbolji primjer za to.
Problem suočavanja sa prošlošću i odnosa prema presudama iz Haga, ali i domaćih sudova, je mnogo ozbiljniji i treba ga rješavati u Republici Srpskoj, a to znači u RTRS-u, fakultetima, Republičkom centru za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih, Narodnoj skupštini Republike Srpske i u kabinetu Predsjednika Republike Srpske.
Oni svakodnevno štancaju na stotine Kojića.
Preuzeto sa: blogger.ba
