Prenošenje blogova Srđana Puhala nije dozvoljeno bez pismenog odobrenja redakcije. (21.05.2021.)

Da li ste pročitali Izvještaj Nezavisne međunarodne komisije za istraživanje stradanja Srba u Periodu od 1991- 1995 godine?

Naravni da niste, ali ja ga revnosno čitam.

Danas se bavimo PETIM poglavljem koje je „pripremao“ Viktor Bezručenko,  čovjek koji je pored ostalog šest godina radio za UN u Sarajevu gdje je i magistrirao. Realno, možemo očekivati da čovjek veoma dobro poznaje materiju. Njegov zadatak je bio da nam da konačni odgovor o stradanju Srba u Sarajevu, kako se i zove ovo poglavlje

I dobili smo izvještaj na 141. strani.

Odmah na početki Bezručenko nam daje odgovor kakav se rat vodio u Bosni i Hercegovini i odgovor je jednostavan građanski, a glvni argumenti su mu predsude Međunarodnog suda pravde Ujedinjenih nacija, ali i haškog Tribunala.

Naravno vi se sada pitate kakve veze ima utvrđivanje karaktera rata u BiH sa stradanjem Srba u Sarajevu i odgovor je vrlo jednostava, nikakve.

Slijedi poglavlje o „Oružane snage zaraćenih strana“ gdje Bezručenko analizira nastank i karakteristike vojnih formacija u bosanskohercegovačkom ratu. Najviše je pisao o Armiji BiH, ističući kako je ona nastala iz paravojnih snaga „Patriotske lige“ i „Zelenih beretki“ koje su formirane još 1990. godine, dok se potencira da je Vojska Republike Srpske nastala zadnja, što valjda treba da bude dokaz da su Srbi zadnji shvatili da će biti rata u Bosni i Hercegovini.  

Kada piše o Armiji BiH autor voli da istakne njezinu brojnost i dominaciju Bošnjaka u njenim redovima, dok to nekako stidljivo radi za HVO i Vojsku Republike Srpske.

Kada piše o Vojsci Republike Srpske Bezručenko to čini veoma nježno evo nekoliko primjera „Srbi porijeklom iz BiH u jedinicama JNA koje su služile u Bosni i Hercegovini nisu imali gdje otići, jer su imali svoje domove u Bosni i Hercegovini. Pridružili su se VRS i nastavili službu.“ Ruskom ekspertu ne pada na pamet da spomene da su svi ti oficiri primali plate u Beogradu, da je vojna logistika redovno stizala iz Beograda, a da su se vojne aktivnosti planirale sa političkim i vojnim vrhom tadašnje SR Jugoslavije.

I to nije sve, na 616. strani Bezručenko tvrdi da je Vojska Republike Srpske bila multietnička jer je u svojim redovima imala 294 Jugoslovena, 63 Hrvata, 33 Muslimana, 13 Slovenaca i 39 ostalih, kao i pješadijsku jedinicu sastavljenu od Muslimana „Meša Selimović“ iz Dervente.

I dok Rus detaljno opisuje organizovanje i naoružavanje Bošnjaka pred rat nikako da se zapita otkud Vojsci Republike Srpske u junu 1992. godine, kada je nastala u maju „oko 300 tenkova, 257 oklopnih transportera, 1.650 komada terenske artiljerije, minobacača i višecijevnih bacača raketa, kao i 760 protivoklopnih oružja, 20 aviona i oko 30 helikoptera.“

I sve ovo nema nikakve veze sa stradanjem Srba u Sarajevu.

Bezručenko voli da se poziva na izvještaje UN kada njemu odgovara, ali kada mu to ne ide u prilog onda ih rutinski osporava. Recimo on priznaje da UN u svojim izvještajima govori o opsadi Sarajeva, ali njemu se više sviđa izraz blokada i silno se zalaže za njega. Blokada valjda zvuči manje strašno od opsade. Takođe se može pročitati da je Sarajevo bilo u blokadi, a Srbi oko Sarajeva u dvostukoj blokadi.

Ali kakve ove jezičke bravure imaju veze sa stradanjem Srba u Sarajevu? Nikakve.

I onda dolazimo do poglavlja „Stradanje Srba u Sarajevu“.

• To poglavlje počinje pričom o smjeni Srba sa rukovodećih mjesta u Sarajevu navodeći primjere Đorđa Zarića, Nenada Kecmanovića ili Manojla Čalije, ali zaboravljajući da napomene da je to bila praksa na svim stranama te 92. godine.
• Navode se i privođenja, zastrašivanja i prebijanja istoričara Milorada Ekmečića i poslanika SDS Slavka Leovca.
• Spominje se i hapšenje 800 sarajevskih Srba od strane policajca Zorana Čegara i odvođenje na stadion Koševo, da bi kasnije bili pušteni.
• Kada se govori o stradanju Srba u Sarajevu „priređivač“ se veoma često poziva na memoare Mirka Pejanovića, Alijinog Srbina,  koji je cijeli rat proveo u Sarajevu, uzimajući ono što im odgovara, a ignorišu sve ostalo.
• Spominju se u izvještaju i pljačke, otimačine i ucjene kojima su bili izloženi sarajevski Srbi od strane raznih Juka, Ćela, Caca i ostalih.
• Spominju se i između 50 i 70 zatvora i „logora“ u kojima je prema zvaničnim podacima Republike Srpske stradalo 98 Srba, dok se 11 još uvijek vode kao nestale.
• Spominju se i silovanja Srpskinja, ali ne i tačan broj ili barem procjena.
• Spominju se i Kazani gdje su nađeni ostaci 29 osoba, ne navodeći da su među žrtvama bile dvije osobe ukrajinske nacionalnosti, dva Hrvata i jedan Bošnjak.
• Spominje se stradanje Srba na teritoriji koju je kontrolisala Vojska Republike Srpske a koji su pogunuli od granata i snajpera ispaljenih sa položaja Armije BiH.

Sve se ovo spominje ali mi nemamo tačan broj stradalih Srba u Sarajevu. Nemamo poimenični spisak stradalih Srba u periodu od 1992. godine do 1996. godine. Bezručenko navodi više izvora sa različitim podacima, od preko 1000 (Mladen Pandurević), do 2770 ubijenih civila i 256 vojnika Vojske Republike Srpske (Centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženja nestalih RS) do više od  8000 stradalih Srba, koju forsira i ističe Milivoje Ivanišević.

Rus nam i pored napisane 141. strane ne daje odgovore na neka vrlo jednostavna pitanja:

Koliko je Srba ukupno, poginulo u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva? Koliko je, od ukupnog broja ubijenih Srba u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva, bilo civila, koliko vojnika? Od ukupnog broja ubijenih srpskih civila, u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva, koliko ih je stradalo na teritoriji pod kontrolom Armije BiH,  a koliko na teritoriji pod kontrolom Vojske Republike Srpske? Od ukupnog broja ubijenih vojnika srpske nacionalnosti, u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva, koliko ih je poginulo u Armiji BiH i jedinicama MUP-a BiH, a koliko kao vojnici Vojske Republike Srpske i MUP Republike Srpske?

On nam daje interpretaciju tj. „istinu“ o stradanju Srba u Sarajevu koje je potpuno kompatibilno sa stavovima Vlasti u Republici Srpskoj.

Čudno zar ne?!!

Prenošenje blogova Srđana Puhala nije dozvoljeno bez pismenog odobrenja redakcije. (21.05.2021.)

Stavovi izraženi u ovom tekstu su autorovi i ne predstavljaju nužno uredničku politiku portala Frontal