Prenošenje blogova Srđana Puhala nije dozvoljeno bez pismenog odobrenja redakcije. (26.03.2021)

Sve je počelo 1. marta 2021. godine kada sam mejlom poslao dopis Republičkom centru za istraživanje rata, ratnih zločina i traženja nestalih lica, pozivajući se na Zakon o slobodi pristupa informacijama u kojem sam tražio podatke o:

• Koliko je Srba ukupno, poginulo u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva?
• Koliki je, od ukupnog broja ubijenih Srba u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva, broj civila?
• Koliki je, od ukupnog broja ubijenih Srba u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva, broj vojnika?
• Od ukupnog broja ubijenih srpskih civila, u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva, koliko ih je stradalo na teritoriji pod kontrolom Armije BiH?
• Od ukupnog broja ubijenih srpskih civila, u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva, koliko ih je stradalo na teritoriji pod kontrolom Vojske Republike Srpske?
• Od ukupnog broja ubijenih vojnika srpske nacionalnosti, u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva, koliko ih je poginulo u Armiji BiH i jedinicama MUP-a BiH?
• Od ukupnog broja ubijenih vojnika srpske nacionalnosti, u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva, koliko ih je poginulo kao vojnici Vojske Republike Srpske i MUP Republike Srpske?

Kao što vidite pitanja su vrlo precizna i upućena instituciji koja bi trebala da ima najrelevantnije podatke o stradanju Srba u Bosni i Hercegovini, a samim tim i u Sarajevu.

Odgovor je nakon tri mejla i jednog telefonskog poziva stigao tek 22. marta u kojem me obavještavaju da krajem 2019. godine objavio je publikaciju „Popis žrtava Odbrambeno-otadžbinskog rata“ u kojoj je izvršena analiza po sljedećim parametrima: po godini stradanja; po regionalnoj strukturi; po godinama prema regionalnoj strukturi; po polnoj strukturi; po godinama prema polnoj strukturi; po regijama prema polnoj strukturi; prema statusu žrtve; po godinama prema statusu žrtve; po regijama prema statusu žrtve; po godinama i mjesecima stradanja; po starosnoj dobi i pregled ukupnog broja nestalih lica i lica za kojima se još traga“ a onda su dodali „S obzirom na to da je publikacija objavljena na sajtu Centra, te da je dostupna svim zainteresovanim, tražene podatke možete naći u istoj.“

Poruka je vrlo jasna, ko te jebe Puhalo, podatke koje tražiš nećeš naći u publikaciji, mi ti podatke koje tražiš nikada nećemo  dati i ne možeš nam ništa.

I krenem ja da listam pomenutu publikaciju u kojoj su, kako autori tvrde, žrtve u prvom planu. Na tragu najljigavijih sorošovaca u poglavlju „Predmet istraživanja“ piše „Žrtve nisu samo broj i statistički podatak i svaka žrtva predstavlja pojedinačno ljudsko biće sa svojim identitetom. Vođeni tom idejom, namjera Centra  bila je da sačuva identitet svake pojedinačne žrtve i da na taj način ostane u sjećanju, odnosno bude sačuvana od zaborava.“

Potom ide pojašnjenje „Žrtve u smislu Popisa, predstavljaju civilna lica srpske nacionalnosti koja su smrtno stradala na području bivše SFRJ u periodu 1991- 1995 godine, a njihovo stradanje je  direktno vezano za rat i ratna dešavanja.“

Dobro da vidimo kako to funkcioniše  na konkretnim primjerima.

U knjizi „Popis žrtava Odbrambeno-otadžbinskog rata“ nalazi se ime Bojinović Vaskrsije, Srbina rođenog 01. 01. 1935. godine u Sarajevu, koji je poginuo 05. 02. 1994. godine u sarajevskoj opštini Stari Grad.

Problem je što u ovom spisku ne postoji, mada u personalnom dosijeu bi trebalo da bude, kako je Bojnović Varskrije poginuo, a poginuo je od minobacačke granate  koja je pala na  sarajevsku pijacu Markale. Imajući u vidu presude Tribunala u Hagu za smrt ovog čovjeka kriva je Vojska Republike Srpske, što se ne može zaključiti iz samog spiska.

Isti slučaj je kod Predraga Bogranovića rođenog 20. 05. 1936. godine  u Sarajevu, a poginuo 27.05.1992. godine u sarajevskoj opštini Stari Grad.

Predraga Bogdanovića je ubila minobacačka granata dok je čekao u redu za hljeb u ulici Vase Miskina. Haški Trubunal je i za ovo ubistvo optužio Vojsku Republike Srpske.

Zanimljiv je slučaj i sarajevske Srpkinje Bilčar Ratke, za koju MUP Republike Srpske tvrdi da je ubijena dok je pokušavala da napusti grad, dok  Agencije za istrage i dokumentaciju (AID) ima izjavu njenog brata Dušana Bilčara u kojoj se navodi da je Ratka stradala od snajperskog metka ispaljenog sa srpskih položaja.

Na ovaj način Milorad Kojić i ostale „patriote“ iz Centra svjesno prikrivaju  podatake ko je kriv za ubistvo ili pogibiju Srba, njima je cilj da imaju što veći broj mrtvih Srba pa makar te Srbe ubila Vojska i Policija Republike Srpske?

Ko zna koliko još ima ovakvih slučajeva?

Imajući u vidu dopis Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženja nestalih lica, kao i njihovo dosadašnje djelovanje,  sasvim je jasno da njihova želja nije da se bave srpskim žrtvama, njihovim sudbinama ili suočavanjem sa prošlošću, već prije svega manipulacija tim istim žrtvama zarad ostvarivanja političkih ciljeva, uljepšavanja istorije i davanja alibija za ratne zločine koje je počinila Vojska i Policija Republike Srpske.

Prenošenje blogova Srđana Puhala nije dozvoljeno bez pismenog odobrenja redakcije. (26.03.2021)

Stavovi izraženi u ovom tekstu su autorovi i ne predstavljaju nužno uredničku politiku portala Frontal