Srđan Puhalo
Srđan Puhalo je rođen 1972. godine u Foči, jer u Kalinoviku nije bilo porodilišta.Odrastao je u Kalinoviku uz pomoć roditelja, mnogobrojne familije i "Politikinog zabavnika". Čuvajući krave kod babe Radojke shvatio je da je život veoma težak, pogotovo u Kalinoviku. Do četrnaeste godine bio je učesnik dvije omladinske radne akcije, posjetio koncentracione logore Jasenovac i redovno se takmičio u "Titovim stazama revolucije", što je ostavilo neizmjerni trag na njegovoj krhkoj ličnosti. Srednju školu završio je u Sarajevu, a psihologiju je diplomirao u Beogradu. Iluzije je izgubio prilično rano, a nevinost dosta kasno. Preživio je dva rata, kao i veliku inflaciju u Srbiji, a onda je došao da živi u Banjaluku. Magistrirao je psihologiju u Banjaluci, a doktorirao u Sarajevu. Dobar je otac dvoje djece, a loš muž jedne žene. Nije nosilac nijednog ordena, ali zato ga krase mnogi epiteti kao što su soroševac, nevladinac, strani plaćenik, antisrbin, autošovinista, Bakirov Srbin. Mašta da postane profesor na Fakultetu političkih nauka u Banjaluci. Ima mnogo problema sa pravopisom, stranim jezicima, potencijom i holesterolom.Srđan Puhalo
Prizivanje Moloha* iz prvog saziva
Prenošenje blogova Srđana Puhala nije dozvoljeno bez pismenog odobrenja redakcije. (09.03.2020)
*Moloh kanansko božanstvo kojemu su žrtvovali djecu, figurativno neman koja sve proždire.
Od početka ove godine do 4. marta održana su 3 zasjedanja, što redovnih, što vanrednih, Narodne skupštine Republike Srpske. Samo po sebi to nije neki problem, treba Narodna skupština da radi, da bi narod imao dobre zakone, ali problem je u tome što se Narodna skupština pretvorila u leglo bluda i nemorala.
Ponašanje poslanika, ministara, predsjednice, lidera političkih partija i Milorada Dodika izazvala je neke nostalgične izjave o prošlim i srećnim vremenima, kada je Narodna skupština Republike Srpske radila profesionalno i kada su narodni poslanici bili prava gospoda.
Na tom svom nostalgičnom putovanju, razočarani komentatori naše zbilje, idu do kraja tj. do prvog saziva Narodne skupštine Republike Srpske koja je funkcionisala od 24.10.1991. godine do 19.10.1996. godine.
Oni se sa sjetom prisjećaju poslanika Alekse Buhe, Radoslava Brđanina, Rajka Kasagića, Momčila Krajišnika, Dragana Kalinića, Vojislava Maksimovića, Milan Trbojević, mlađanog Uroša Gostića i još mlađeg Milorada Dodika, njihovih obraćanja, rasprava i replika. Dodamo li tome verbalne bravure predsjednika Republike Srpske Radovana Karadžića, i potpredsjednice Biljane Plavšić i Nikole Koljevića elegija postaje neizdrživa.
Kakav je samo to bio saziv Narodne skupštine, a ne kao ovi današnji primitivci i papci.
Sjetimo se samo 12. maja 1992. godine i vokabulara univerzitetskog profesora i filozofa Alekse Buhe dok argumentovano i odmjereno obrazlaže dijalektičku nužnost usvajanje 6 strateških ciljeva Republike Srpske, koje je predložio predsjednik Karadžić.
Bila je to milina slušati, najavu ratnih zločina i etničkog čišćenja.
Sjećate li se srpske rasprave između pravnika Rajka Kasagića i Milana Trbojevića u julu 1992. godine kada se donosio „Zakonu o pečatima“. Tada se u Narodnoj skupštini Republike Srpske nije mogla ćuti uvreda, psovka ili omalovažavanje kolega narodnih poslanika, dok se u Prijedoru pune i prazne Keraterm, Omarska i Trnopolje.
Možete li zamisliti kakvav je praznik za uši bilo obraćanje profesora ljekara Dragana Kalinića, koji 20. jula 1993. godine u Mrkonjić Gradu drži besjedu i obrazlaže zašto je nužno poništiti odluke ZAVNOBIH-a jer ne može Bosna i Hercegovina biti i srpska, i hrvatska, i muslimanska.
Sjećate li se obraćanja doktora Vojislava Maksimovića koji biranim riječima, bez podizanja tona, pred svojim kolegama poslanicima opravdava rušenja džamija na teritoriji Republike Srpske.
A onda sve to bude objavljeno, na ekavici, u Službenom glasniku Republike Srpske.
I dok se širom Republike Srpske ubijalo, zatvaralo, premlaćivalo, silovalo, protjerivalo, pljačkalo i palilo od Trebinja do Novoga Grada, u Narodnoj skupštini Republike Srpske prevladavao je književni govor, pravilno se akcentovalo, strane riječi su se koristile sa mjerom i na pravom mjestu. Citirao se Seneka, Ciceron, Volter, Šekspir, Njegoš, Andrić, Crnjanski, Dučić.
Priznajem, porazno je na koji način danas funkcioniše Narodna skupština Republike Srpske, ali kolika moraš biti moralna nakaza da maštaš o prvom sazivu Narodne skupštine Republike Srpske, kada znaš da su u njoj sjedili budući ratni zločinci, kao i oni koji su kulturno, učtivo, odmejreno i nijemo posmatrali zločine u Republici Srpskoj i na taj način bili saučesnici u tim zločinima.
Čudno je to naše suočavanje sa prošlošću braćo i sestre, veoma čudno.
Prenošenje blogova Srđana Puhala nije dozvoljeno bez pismenog odobrenja redakcije. (09.03.2020)
Stavovi izraženi u ovom tekstu su autorovi i ne predstavljaju nužno uredničku politiku portala Frontal
