Srđan Puhalo
Srđan Puhalo je rođen 1972. godine u Foči, jer u Kalinoviku nije bilo porodilišta.Odrastao je u Kalinoviku uz pomoć roditelja, mnogobrojne familije i "Politikinog zabavnika". Čuvajući krave kod babe Radojke shvatio je da je život veoma težak, pogotovo u Kalinoviku. Do četrnaeste godine bio je učesnik dvije omladinske radne akcije, posjetio koncentracione logore Jasenovac i redovno se takmičio u "Titovim stazama revolucije", što je ostavilo neizmjerni trag na njegovoj krhkoj ličnosti. Srednju školu završio je u Sarajevu, a psihologiju je diplomirao u Beogradu. Iluzije je izgubio prilično rano, a nevinost dosta kasno. Preživio je dva rata, kao i veliku inflaciju u Srbiji, a onda je došao da živi u Banjaluku. Magistrirao je psihologiju u Banjaluci, a doktorirao u Sarajevu. Dobar je otac dvoje djece, a loš muž jedne žene. Nije nosilac nijednog ordena, ali zato ga krase mnogi epiteti kao što su soroševac, nevladinac, strani plaćenik, antisrbin, autošovinista, Bakirov Srbin. Mašta da postane profesor na Fakultetu političkih nauka u Banjaluci. Ima mnogo problema sa pravopisom, stranim jezicima, potencijom i holesterolom.Srđan Puhalo
Pokemoni iz Zecova
Prije neki dan ili tačnije 21.07. 2016. godine u Banjaluci je održano prvo masovno hvatanje pokemona u Republici Srpskoj. Naravno to je bila vijest koju su prenijeli svi mediji, oglasio se i direktor Pedagoški zavod RS Predrag Damjanović, iako uveliko traje školski raspust: „Ovakve igrice su zabranjene u školama i tretiraju se kao ometanje nastave. Meni je jasno da se sve ovo odvija u vrijeme internet kulture i tih generacija, ali apelujem da i roditelji toj pojavi priđu oprezno s obzirom na negativne posljedice, poput nesreća i drugih vidova ugrožavanja sigurnosti”, a potom su svoje mišljenje dali sociolozi i psiholozi.
Javnost u Republici Srpskoj se baš zabrinula zbog mogućnosti da se njena djeca povrijede ganjajući pokemone po parku “Mladen Stojanović”.
Da li znate šte se dešavalo prije 24 godine ili tačnije 23. jula 1992. godine u prijedorskom selu Zecovi?
Naravno da ne znate, jer o tome se ne priča u Republici Srpskoj, o tome ne pišu naše novine, ne pričaju na televiziji, o tome se izjašnjavaju naši analitičari, sudije, pedagozi, sociolozi i psiholozi.
Tog 23. jula pa do 28. jula 1992. godine pripadnici vojske Republike Srpske, tačnije Dušan Milunić u svojstvu komandira Rasavačke čete koja je djelovala u sastavu 6. bataljona 43. brigade Vojske RS,Radomir Stojnić u svojstvu komandira Rezervne stanice milicije Rasavci, Radovan Četić u svojstvu predsjednika SDS-a i Kriznog štaba za selo Rasavci zajedno sa ostalima, krenuli su svjesno u hvatanje stanovnika sela Zecovi ili bolje rečeno u udruženi zločinački poduhvat.
Prevedeno na srpski jezik, u periodu od 23. do 26. jula 1992. godine od preko 700 stanovnika sela Zecovi ubijeno je njih 150, a od tog broja 29 žena i djece. Za tijelima njih 29 se još traga.
Možda bi stanovnici sela Zecovi ostali i živi da su se zvali Nidoran, Arbok, Paras, Vinomot ili Rajču? Možda bi mediji u Republikici Srpskoj o njima.Pisali da su se zvali Mačoki, Golem, Ponita, Mak ili Pikaču? Možda bi njihova tijela pronašli da su se zvali Oniks, Sidra, Tangela, Čensi ili Pidži? Možda?
Ali oni se nisu tako zvali ni su su se zvali tako obično Mehmed, Emir, Suljo, Emina ili Fatima.
Oni su bili Bošnjaci i zato su ubijeni, i zato se o njima u Republici Srpskoj ne priča i zato neke od njih još uvijek tražimo.
