Da li znate ko su Nik Kleg i Ed Miliband ? To su predsjednici partija koje nisu uspjele da ostvare izborne ciljeve na parlamentarnim izborima u Ujedinjenom Kraljevstvu.Takođe oni su svi podnijeli ostavke u periodu manjem od jednog časa upravo zbog loših rezultata.Makar bilo i puka formalnost, oni su odlučili da preuzmu političku odgovornost zbog loših rezultata.

A sada drugo pitanje?
Da li znate ko su Mladen Bosić, Mladen Ivanić i Ognjen Tadić?
Naravno da znate ko su. To su političari koji skoro deceniju imaju najznačajniju ulogu u opozicionoj politici Republike Srpske oslobođeni u potpunosti odgovornosti za čitav niz izbornih poraza i krahova u tom periodu. Postoji doduše par svijetlih momenata kao što je pobjeda Ivanića na poslednjim izborima za predsjedništvo ili poput lokalnih izbora 2012. Međutim, i ova dva uspjeha su skromna kada se ima u vidu da su oni rezultat jedino katastrofalne vladavine SNSD-a, a ne njihovog uspjeha u privlačenju novih pristalica novim programima ili ne daj bože, novim idejama.

Uopšte njihovo opoziciono djelovanje predstavlja najbezidejniji deo političke scene, i ova njihova bezidejnost je nagrađena konstantnim izbornim neuspjesima, što je svojevrstan uspjeh imajući u vidu koliko je politička i ekonomska situacija išla u korist opozicionim političkim snagama. No ne samo da nisu uspjeli promijeniti vlast u poslednjoj deceniji, oni nisu uspjeli niti značajno uvećati broj osvojenih glasova. Nešto veći broj glasova SDS-a su glasovi njihovih koalicionih partnera, koji su ubrzo odlučili da im okrenu leđa i uživaju u blagodetima vlasti. Što posebno govori o amaterizmu rukovodstva SDS-a.
No osim toga što su se pokazali kao bezidejni političari i nesposobni da osvoje glasove i preuzmu vlast u najpovoljnijem trenutku za opozicionu partiju, oni su pokazali još jedno lice tokom svih tih godina, lice potpune političke neodgovornosti za pretrpljene neuspjehe.I onda mi treba da vjerujemo kako bi oni imali imalo odgovornosti prilikom vođenja Republike Srpske.Teško.

No nisu oni jedini krivi za ovaj zločin. Ovakva politička neodgovornost je raširena na političkoj sceni BiH, Srbije, Crne Gore itd. i predstavlja simptom dubokih problema političkih partija. To ukazuje na potpuno odsustvo demokratičnosti u samim partijama. Ogroman broj partija su liderske partije, čija partijska struktura predstavlja klijentističku hijerarhiju. Potpuno odsustvo unutarstranačkog pluralizma i debate su dalji simptomi.
No odsustvo demokratičnosti u samim partijama odbija i one koje bi se partijama priključili sa dobrim namjerama, jer su šanse da njihove ideje imaju značaj unutar njih nikakve. Što nas ostavlja sa članstvom i podmlacima partija koji su ili u potpunosti u nekoj paralelnoj realnosti ili se priključuju partijama kako bi ostvarili korist u toj klijentističkoj mreži, što zahvaljujući sveobuhvatnom prisustvu države u skoro svim sferama života sve više postaje neophodno za ostvarivanje same egzistencije.

I eto, tako je lako naći početne korake koje bi opozicija trebala i mogla preduzeti kada bi imalo imala želje da zastupa i brani interese građana RS.Unutrašnja demokratizacija i politička odgovornost.
No kako znamo da oni ne žele da prihvate to ni na partijskom nivou, možemo biti sigurni da ova opozicija kakva je sada Republici Srpskoj ne može donijeti niti demokratsko društvo i državu niti odgovorno voditi vlast i javna preduzeća koja bi joj dopala šaka.
I zato i dalje ne mogu da zasluže glas pristojnih ljudi.