Rezolucija Evropskog parlamenta kojom se osuđuje država Srbija zbog onoga što govori Vojislav Šešelj plastičan je dokaz suštinski totalitarnog karaktera današnje Evropske unije. I baš zbog tog njenog totalitarnog karaktera potrebno je preispitati odnos prema Briselu.

Naime, ovdje se uopšte ne radi o Šešelju kao ličnosti ili političaru. Uostalom, on danas ne priča ništa drugačije od onoga što je pričao i u Hagu i prije dok je bio u Srbiji. Ovdje je riječ o daleko važnijim i fundamentalnijim principima: principu slobode govora, prava na mišljenje, prava da imate drugačiji stav. Ta prava su temeljci slobode per se, odnosno slobodnog i demokratskog društva. Oduzeti čovjeku pravo da govori direktno implicira i da mu oduzimate pravo na mišljenje, a što dalje znači da od čovjeka želite da napravite nemisleću stvar, odnosno predmet. Prema tome, eliminacija ili sužavanje slobode govora ima za direktnu konsekvencu dehumanizaciju čovjeka i stvaranje totalitarnog poretka.

Na kraju krajeva, toga su bili itekako svjesni u Sjedinjenim Državama, pa je čuvenim Prvim amandmanom na američki Ustav ustanovljeno neprikosnoveno pravo građana na slobodu govora i štampe kao literarne forme izražene riječi. Isto pravo na slobodu govora predviđeno je i Međunarodnim paktom o građanskim i političkim pravima, i to članom 19. koji predviđa da niko ne može biti uznemiravan zbog svog mišljenja, kao i da svako ima pravo izražavanja. Jer, ako zaista želite humano, civilizovano i istinski demokratsko i slobodno društvo, onda ljudima morate dati šansu da misle, odnosno da misle i govore ono što misle, ma koliko se to vama ili čak i ogromnoj većini drugih ljudi ne sviđalo. Ako damo sebi za pravo da odlučujemo koja misao je kvalitetna a koja ne, onda u principu patimo od kompleksa boga i dosta su nepredvidive putanje kojima nas takav kompleks može odvesti (mada, primjeri Hitlera i Staljina svakako jesu prilično indikativni).

Evropska unija je poodavno skrenula baš u tom pravcu dehumanizacije čovjeka, i to sveopštom regulacijom. Sve je predmet regulacije briselske administracije: ekonomija, pravo, svakodnevni život građana. Evropska unija je postala novi Sovjetski savez, njena birokratija je depersonalizovana poput sovjetske, njene institucije su izgubile dodir sa građanima, njeni propisi se nalaze na milionima stranica. U njoj je sve postalo predmetom regulacije birokratije, privatna inicijativa individue je nemoguća, ekonomija je regulisana, tržište je neslobodno.

Zato istinski libertarijanci, odnosno slobodari (po naški), nikako ne mogu da budu pristalice Evropske unije, baš kao što nikad nisu mogli niti da budu pristalice sovhoza i kolhoza. Totalitarizam, bio on vjerski, politički ili ma kakav god, neprihvatljiv je za konzervativce-slobodare. I potpuno je nevažno šta je to danas moderno, šta je „in“, čovjek treba da se dosljedno drži svojih principa. A princip slobode mora biti najviši i neprikosnoven budući da nas on direktno spaja sa Tvorcem i Prirodom.

I da se vratimo zato na Šešelja: lično, nikad nisam imao posebno poštovanje prema njegovim političkim stavovima. No, zar je to uopšte važno? Kao što kaže Volter, gadi mi se to što pričaš, ali bih dao život za tvoje pravo da kažeš što želiš. Šešelj svakako ima pravo da govori što god želi, odnosno ima pravo mišljenja i izražavanja svojih stavova. On nije osuđen ni za jedno krivično djelo, a sasvim je nesporno da je sud u Hagu povrijedio sva moguća načela krivičnog procesnog prava držeći ga u pritvoru dvanaest godina. I kad Evropski parlament usvoji rezoluciju kojom kritikuje Srbiju zbog Šešeljeve slobode govora to nije ništa drugo do izražavanje potpunog bezobrazluka, odnosno diktatorskog pristupa jednoj maloj državi spram koje se očituje neskrivena cenzuristička intencija u svakoj mogućoj dimenziji.

Upravo iz tog razloga treba u potpunosti redefinisati vrijednosni i politički stav prema EU. Odnosno, stvari treba postaviti na svoje mjesto: Evropska unija sad i danas jeste neslobodna, cenzuristička, strogo regulisana tvorevina u kojoj se građaninu-pojedincu uskraćuju njegova elementarna prirodna prava. Kao takva, ona nije zanimljiva jednom društvu koje teži vrijednostima pacifizma, individualizma, slobodnog tržišta i istinskih sloboda i prava čovjeka koja jedino mogu i trebaju biti ograničena slobodama i pravima drugog čovjeka, a ne bezličnim uredbama još bezličnijih birokrata. Slobodno društvo se gnuša bilo kakve despotije, bilo ona zapadna ili istočna, i ono ne priznaje kao prirodne autoritete nikakve komesare, maršale i slične kabadahije i sultane. Slobodno društvo kao jedini autoritet priznaje Razum i Slobodu, a čovjeka vidi kao biće koje vječno teži ka svojoj emancipaciji.

Zbog svega navedenoga naše društvo ne treba poslije decenija tavorenja u socijalističkom totalitarnom poretku svoju budućnost da traži u novim totalitarnim formama. Potrebna nam je Sloboda i potreban nam je Razum.

A kad imate to dvoje Šešelj postane potpuno irelevantan.