Za početak, “zabran” je termin koji na našim prostorima postoji od davnina. O tome svedoči činjenica da se može pronaći u rečniku Vuka Karadžića, kao i u mnogobrojnim narodnim pričama, ali pripovetkama i romanima iz 19. iz 20. veka.

Tako, u zbirci pesama “Tražim pomilovanje” Desanka Maksimović piše: “Za grabljivice i zveri oklevetane, za vukove što se kroz zabran stari, u letnje dane spuštaju smireno kao kardinali”. Stevan Jakovljević u “Srpskoj trilogiji” kaže: “Levo jedna polusrušena kuća, ispred mene zabran, a desno neka sveže iskopana zemlja”, dok Isidora Sekulić u “Kronici palanačkog groblja” navodi: “Po čitav dan, leti i zimi, luta ona kroz zabran, beži od sobe i onih koji su u sobi”.

“Zabran” se, pre svega, odnosi na šumski prostor na kome je zabrenjeno krčenje ili seča. Dalje, i u skladu sa imenom, to može biti i prostor kome je zabranjen pristup.

Termin se nalazi u većini rečnika, a prema definiciji iz “Rečnika srpskog jezika” Matice srpske iz 2011. “zabran” je “šuma, pašnjak ili lovište u koji je zabranjen pristup (sečenje drva, napasanje stoke, lov i dr)”.

Sinonimi su mu “gaj”, “lug”, ali i reči izvedene iz onoga što označava kao što su “branik” tj. “branjevina”. Ove reči su slovenskog porekla. Veruje se da su nastale na osnovu drevnih verovanja da bogovi i duhovi predaka žive u pojedinim šumama, pa da GAJE drveće u njima i BRANE njegovu seču.

U prošlosti, zabran je bio u državnom vlasništvu dok se u novije vreme termin odnosi i na privatne posede šuma koje su stoga zabranjene za raskrčavanje. Oni koji su ostali državni danas su obično izletišta. Jedno od najpoznatijih nalazi se kraj Obrenovca.

Izvor: istorijsjkizabavnik.rs