Milankovićeva teorijska znanja, ali i praktična rješenja, posebno u oblasti armiranobetonskih konstrukcija ostala su uzidana u akvedukt za hidrocentrale u Sebešu, Erdelju, Semeringu, Pitenu, mostove u Kranju, Banhildi i Išli, beogradsku kanalizaciju, Krupovu fabriku metala u Berdorfu itd.

O vrijednosti pronalsaka „Sistem Milanković – Krojc“ (tavanica od armiranog betona), sa kojim se proslavio širom Austrougarske, govori i podatak da je zgrada Tehničke velike škole u Beču (gdje je Milanković diplomirao i doktorirao), renovirana oko 1908. godine baš po tom sistemu.

Aneksiona kriza, hajka protiv Srba u Austrougarskoj, ali i poziv Mihaila Petrovića – Mike Alasa i Jovana Cvijića, 1909. godine, bili su od presudnog značaja da se Milutin Milanković vrati u Srbiju i postane profesor Univerziteta u Beogradu, na katedri primijenjene matematike Filozofskog fakulteta.

Milanković nastavlja da projektuje i gradi, a sve paralelno sa naučnim radom. Osmišljava tipsku konstrukciju armiranobetonskih mostova (raspon 30 m) i čak 19 takvih, 1912. godine, postavlja duž trase pruge Niš – Knjaževac. Svakodnevno je na gradilištu, nadgleda miješanje i nabijanje betona.

Sa krajnjom pažnjom je birao saradnike na gradilištima, gdje je kao šef tehničkog odjeljenja zapošljavao nove inženjere, i nikada nije tražio da vidi njihove univerzitetske diplome, ili ocjene – kvalitet, znanje i umijeće novozaposlenih je procjenjivao na osnovu praktičnog rada.

Nakon Prvog svjetskog rata angažuje ga Komanda vazduhoplovstva za odgovorne ekspertske zadatke na građevinskim objektima za potrebe vojske, odnosno na projektovanju i nadzoru izgradnje aerodromskih hangara u Zemunu, Mostaru, Skoplju, Kraljevu, Pančevu, Sarajevu, Novom Sadu i Beogradu.

Izvor: nestvarnoastvarno.rs