Srđan Puhalo
Srđan Puhalo je rođen 1972. godine u Foči, jer u Kalinoviku nije bilo porodilišta.Odrastao je u Kalinoviku uz pomoć roditelja, mnogobrojne familije i "Politikinog zabavnika". Čuvajući krave kod babe Radojke shvatio je da je život veoma težak, pogotovo u Kalinoviku. Do četrnaeste godine bio je učesnik dvije omladinske radne akcije, posjetio koncentracione logore Jasenovac i redovno se takmičio u "Titovim stazama revolucije", što je ostavilo neizmjerni trag na njegovoj krhkoj ličnosti. Srednju školu završio je u Sarajevu, a psihologiju je diplomirao u Beogradu. Iluzije je izgubio prilično rano, a nevinost dosta kasno. Preživio je dva rata, kao i veliku inflaciju u Srbiji, a onda je došao da živi u Banjaluku. Magistrirao je psihologiju u Banjaluci, a doktorirao u Sarajevu. Dobar je otac dvoje djece, a loš muž jedne žene. Nije nosilac nijednog ordena, ali zato ga krase mnogi epiteti kao što su soroševac, nevladinac, strani plaćenik, antisrbin, autošovinista, Bakirov Srbin. Mašta da postane profesor na Fakultetu političkih nauka u Banjaluci. Ima mnogo problema sa pravopisom, stranim jezicima, potencijom i holesterolom.Srđan Puhalo
Kako objasniti ulogu radikalnog islama u stradanju Srba u Sarajevu a ne spomenuti nijednom stradanje Srba u Sarajevu, veliko majstorstvo Rafaela Izraelia
Prenošenje blogova Srđana Puhala nije dozvoljeno bez pismenog odobrenja redakcije. (07.05.2021.)
TREĆE poglavlje „Izvještaja Nezavisne međunarodne komisije za istraživanje stradanja Srba u Periodu od 1991- 1995 godine“ nazvano je „Uloga radikalnog islama“ i njegovom pripremom je „rukovodio“ profesor emeritus Hebrejskog univerziteta u Jerusalimu, specijalista za istoriju islama i Kinu Rafael Izraeli.
Profesor Izraeli se baš potrudio i napisao 170 strana ovog izvještaja u kojem govori o četiri talasa radikalizacije muslimana u BiH.
Počeo je od objašnjavanja pojma radikalnog islama, džihada, panislamizma u svim njihovim nijansama od Taki Al- Din Ibn Tejmija, preko Džemala Al- Din Afganija, Hasana Ahmeda Abdel Rahmana Muhamad Al- Bane do Al- Zavahrija. Poseban akcenat je stavljen na učenje Al Bana osnivača „Muslimanskog bratstva“ u Egiptu, kao i širenje njihove organizacije, a samim tim i ideja, po svijetu, sve to povezujući sa Alijom Izetbegovićem i njegovom „Islamskom deklaracijom“.
Uzged u „Islamskoj deklaraciji“ Izetbegović nigdje ne spominje Al Banu i njegove ideje.
Nakon toga ide priča o bosanskim studentima kairskog Univerziteta Al Azhar i njihovom kasnijem uticaju na širenje ideja radikalnog islama među bosanskim muslimanima. Ima tu i Mehmeda Spahe, udruženja Mladih muslimana i El Hidaje, SS Handžar divizije, ustaša, nastanku Muslimana, suđenja Aliji Izetbegoviću, Iranske revolucije, rata u Afganistanu, borbe Palestinaca protiv Izraela, Al Kaide, ISIL-a, ali nigdje nema sarajevskih Srba.
I napokon, nakon 70 strana, dolazimo do zadnjeg rata u Bosni i Hercegovini i moje želje da saznam kako su stradali sarajevski Srbi.
I tako naučih da je u Bosni i Hercegovini ratovalo oko 2000 mudžahedina, koji su preko Hrvatske ulazili na teritoriju BiH. Pročitah da je odred El Mudžahid osnovan u avgustu 1993. godine, da mu je sjedište bilo u Zenici i da je bio pod komandom 3. korpusa Armije BiH. Saznadoh da su se mudžahedini borili protiv HVO oko Novog Travnika, Žepča, i Vojske Republike Srpske u okolini Maglaja i planini Ozren. Pročitah da su bili omiljeni kod velikog broja domaćih muslimana, da su se ženili Bošnjakinjama, da su imali neka svoja pravila ponašanja i djelovanja, da su počinili ratne zločine nad Srbima u kampu Kamenica. Upoznah se sa ključnim licima bošnjačke političke elite koja je bila povezana sa „transnacionalnom terorističkom mrežom“, sa ulogom SAD, Velike Britanije u dolasku mudžahedina i djelovanju islamskih humanitarnih organizacija u BiH. Na kraju se upoznah sa terorističkim aktima širom svijeta u kojima su učestvovali mudžahedini koji su ratovali u BiH. Na kraju saznah o nastojanjima da se napravi „balkanski kalifat“ sa centrom u Bosni i Hercegovini.
Sve smo to saznali od profeora Hebrejskog univerziteta u Jerusalimu, ali ne i kakve to ima veze sa konkretnim stradanjem Srba u Sarajevu. Potroši čovjek 170 strana a nijednom ih ne spomenu.
P.S. Ipak vjerujem da je emerits Rafael Izraelia zaslužio svaki evro svoga honorara, valjalo je iščitati sve što je Dževad Galijašević napisao, jer u literaturi on je autor sa najviše referenci.
Prenošenje blogova Srđana Puhala nije dozvoljeno bez pismenog odobrenja redakcije. (07.05.2021.)
Stavovi izraženi u ovom tekstu su autorovi i ne predstavljaju nužno uredničku politiku portala Frontal
