Poznato je da moderni fudbal više nije samo šutanje lopte u gol.  

Laički rečeno, to je sada dobro organizovan posao, gdje klubovi rade kao firme, dižu kredite i trguju između sebe, ulažu u infrastrukturu i omladinu, šireći jedan pozitivan duh u okruženju koji porađa ljubav prema klubu. Isto tako, upravni odbor nekog kluba na visokom nivou čine ljudi koji su spremni da direktno ili indirektno novčano podrže klub u koji su izabrani, svjesni činjenice da ih kroz određen vremenski period čeka kolektivna zarada.

Banjalučki Borac je u velikim problemima, a najveći problem su ljudi koji se nekako proguraju do najviših klupskih funkcija samo da bi zaradili velike novce preko noći. Izgleda da baš zbog tih ljudi Borac danas grca kao Grčka u svakom pogledu, jer oni prihvataju funkcije skoro i da se ne informišu o Borčevoj bijedi. Radnici i igrači skoro da i ne primaju platu, a oni radi kojih je Borac nastao, i radi kojih treba da postoji, sve manje posjećuju stadion. Priznaćemo da svi radije gledamo vrhunski fudbal preko televizije besplatno, nego antifudbal na Gradskom stadionu koji nas košta pet maraka. Možda antifudbal zvuči pregrubo, ali u ovom slučaju to nije riječ koja opisuje taktičku postavu ili spremnost igrača. Ta riječ opisuje onu negativnu atmosferu koja vlada stadionom do koje dovodi nedomaćinski odnos većine funkcionera. Ja ne želim da nabrajam njihova imena, nadajući se da su prolazna.  Ali ti ljudi ometaju Borac da bude ono šta treba da bude – šampion, i to me boli.  Boli, jer su neki sposobni ljudi koji vole Borac iz uprave otjerani javno ili diskretno, motivisani na ostavku. Neki od njih su samo marginalizovani privremenim suspenzijama, sa rezervom da će „možda opet zatrebati“.

Pomalo sam iznerviran, jer ne znam ko može da trpi Borčeve inspektore koji mažu oči navijačima pričajući da će u svlačionicu donijeti poligraf „da se vidi ko laže!“ Odlična ideja, samo pogrešno mjesto za sprovođenje iste. Budite nešto drugo, a ne dio Borca.  Borac treba ljude koji se bore da nešto ostvare, a ne da prijete praznim pričama, strahujući za gubitkom foteljica. Da li ti ljudi uopšte vole Borac? Kako god da je, navijači ga vole.

Zahvaljući navijačima Borac još uvijek postoji. No, šta ti navijači znače ljudima iz Borca? Bojim se - ništa, a u stvari oni su jedina nada koju Borac još uvijek ima. Da nije njih, Borac bi pojeli malograđani željni da za jedan dan svog obitovanja na funkciji zarade nekoliko maraka. Čast onima radi kojih je Borac pobjeđivao. Ali, Borac više ne pobjeđuje. Kome sad da čestitamo?  Kratkovidim ljudima koji se igraju fudbalskih velikaša? Zar oni ne shvataju da jedan remi ne znači neuspjeh i da za vrhunski uspjeh treba nekoliko godina intenzivnog rada na svim poljima u klubu, uključujući i finansije, marketing i omladinsku školu... Oni su počeli da jedu Borac. Vrijeme je da se lanac tih žderača zaustavi i da na ključna mjesta u klubu dođu iole dalekovidiji ljudi, spremni da ulože novac i dio sebe u sam klub.

Ako bi se taj lanac prekinuo, Borac bi raširio tu pozitivnu energiju, a uspavana ljubav bi se opet probudila. Svi bi opet rado čekali vikend. Derbi bi bio praznik. Nažalost, sada nema tog praznovanja, jer naš šampion izgubi utakmicu od jedva hodajućih ekipa. Već neko vrijeme na stadionu nema domaćinske atmosfere, a veliki broj onih koji su bili simbol Borca među posjetiocima više ne dolaze na utakmice. Ko je kriv? Suvereni.

Malo ko od suverenih razumije da je Borac nešto najveće što fudbal Republike Srpske ima. Iz tog nerazumijevanja se javlja ona poznata nesavijest pri obavljanju funkcija, koja nas je dovela do današnjih dana. A današnji dani su početak raspada Borca. I zato, shvatimo da sada Borac ne treba da se bori za titulu. Ovo kažem teška srca, ali Borac prvo mora da se izbori za zdrav razum! Sa razumom stižu titule, i ona šampionska istorija koju Borac ima, te sudbina koju zaslužuje!