Pored programske, ideološke, odnosno političke komponente, stranke se na izborima takmiče i u organizaciono-tehničkom smislu. Zapravo, sam dan izbora predstavlja završetak aktivnosti koja je počela dan nakon prethodnih izbora. Ovaj segment je daleko bitniji nego što većina građana/birača misli. Nažalost po opoziciju u Republici Srpskoj, bitniji je nego što i njeni lideri misle. Pri tom, jedan detalj je veoma važan: operativni segment izbora 2014 opozicione stranke u RS već su izgubile. Zaostatak koji imaju za vladajućom partijom je nenadoknadiv u organizacionom smislu i jedino što im može pomoći kad je ukupni rezultat u pitanju jeste strahovito nezadovoljstvo građana radom aktuelne vlasti.

Opozicija je izgubila vrijeme od završetka lokalnih izbora do današnjeg dana. Nekoliko mjeseci poslije oktobra 2012. godine bila je uljuljkana relativnom dobrim rezultatom i uzimanjem i raspodjelom izbornog plijena. Nakon toga je svu svoju aktivnost iscrpljivala na međusobne političke kombinacije i taktička nadmudrivanja koja u principu ne donose nikakav rezultat. U političkom smislu niti jedna opoziciona partija nije efektno poentirala na brojnim promašajima vlasti u posljednje dvije godine već se sve svelo na hronično nezadovoljstvo građana pri čemu se opozicioni lideri nadaju da će im izborna pobjeda pasti pravo u šake bez posebnog truda.

Ključni dokaz nesposobnosti opozicije u političkom i organizacionom smislu bio je bježanje od vanrednih izbora. Od kad je svijeta i vijeka opozicione partije traže vanredne izbore, čak i onda kad je jasno da na njima ne mogu da dobiju. Primjer iz Srbije je indikativan: dok je bila u opoziciji SNS je neprestano tražila vanredne izbore a Toma Nikolić je čak napravio i cijelu onu ujdurmu sa štrajkom glađu na svega nekoliko mjeseci do redovnih izbora. Što mu je to trebalo? Pa zato što glavnoj opozicionoj partiji uvijek trebaju izbori kako bi vršila pritisak na vlast, kako bi pokazivala javnosti da je agresivna i snažna, odnosno kako postoji spremna alternativa (ovo je strahovito važan detalj jer opoziciji u RS upravo se najviše prigovara da jeste opozicija ali nije alternativa) ali i da bi se neprestano sopstveno članstvo držalo u stanju pripravnosti i borbene političke gotovosti. Opoziciona stranka koja u vremenu opšte nemoći vlasti, društvene i ekonomske krize i potpunog očaja kod građana poručuje da „treba čekati redovne izbore“ zapravo šalje direktnu poruku ne samo da sarađuje sa vlašću nego i da je apsolutno nespremna za izbore. Ako je to 12 mjeseci pred redovne izbore to znači da takva stranka funkcionalno ne postoji. I to je jasno svakome ko se razumije u operativno funkcionisanje političkih stranaka.

Opozicija nije formulisala do današnjeg dana svoj politički program kojim namjerava da preuzme vlast i da ga potom realizuje kad osvoji istu. I ne samo to: opozicija nije detektovala ključne propuste aktuelne vlasti što ima za posljedicu da je njena kritika jalova, već hiljadu puta ponovljena i dozlaboga dosadna. To je strahovit propust opozicije jer on dalje generiše ostale veoma ozbiljne greške. Naime, opozicija u medijsko-komunikativnom smislu i dalje je potpuno mrtva. Ona ne koristi na adekvatan način niti medije koji su joj otvoreno naklonjeni. Takođe, u eri internet tehnologije ovaj segment je potpuno zanemaren kad je opozicija u pitanju: ne postoji niti jedan ozbiljan opozicioni blog, portal, internet radio, fejsbuk profil ili tviter nalog koji proaktivno, temeljno, redovno i zanimljivo vrši propagandu opozicije, odnosno njenog programa i kritiku vlasti. Ako u Republici Srpskoj imamo preko milion ljudi, a od toga je na internetu redovno prisutno bar njih 150.000, onda je sasvim jasno da se takav besplatan resurs ne smije zanemariti. Uostalom, ako vladajući SNSD koristi internet, a pri tom ima na raspolaganju i znatno ozbiljnije resurse koje sa sobom nosi državna vlast, onda je sve jasno. Tu nema nikakvog opravdanja za opoziciju, to je čist autogol koji je posljedica neinventivnosti, nemara i potpunog odsustva vizije kod čelnih ljudi opozicionih stranaka.

Upravo je ta nemarljivost i izostanak vizije, pa i elementarnog organizacionog znanja, razlog zašto opozicija ništa nije uradila niti povodom još jednog ozbiljnog, a možda i ključnog organizacionog segmenta. U pitanju je obuka posmatrača na izborima, odnosno stranačkih članova biračkih odbora. Opozicione stranke još od 1996. naovamo rade istu stvar kad je ovaj organizacioni segment u pitanju: regrutuju se članovi mjesnih odbora i pojedinci bliski nekome u opštinskom/gradskom odboru da postanu članovi biračkih odbora kako bi dobili naknadu od izborne komisije. Što se posmatrača tiče, tu nema neke navale jer opozicione stranke uglavnom ili nisu uopšte ili su plaćale malo ili neredovno svoje posmatrače u svim dosadašnjim izbornim ciklusima. To za posljedicu ima nezainteresovanost ljudi da budu posmatrači a funkcija posmatrača na izbornom mjestu je od neprocjenjivog značaja jer od posmatrača zavisi da li će stranka imati uvid u izlaznost na izbore, da li će znati koliko je njenih članova i „sigurnih glasova“ izašlo na glasanje, odnosno koliko ljudi još nije glasalo pa je potrebno animirati ih u preostalom dijelu dana. Takođe, posmatrači paze da se ne desi nešto neregularno u izbornom danu, odnosno čuvaju svaki glas prilikom brojanja poslije zatvaranja biračkog mjesta. Svi ovi segmenti bili su nula kad je opozicija u pitanju u posljednjih deset godina. Apsolutno se nije sistemski radilo na aparatu ljudi koji su članovi biračkih odbora i posmatrači, nisu vršene edukacije i nije uspostavljen adekvatan informacioni sistem koji bi objedinio sve pomenute aktivnosti. Zapravo, istina je da u ovom trenutku niti jedna opoziciona partija ne zna ko će joj biti članovi biračkih odbora i posmatrači a kamoli da je nešto radila sa njima. To može prouzrokovati velike probleme u izbornom danu i znatan broj glasova opozicije može na volšeban način u izbornom danu i noći preći na stranu opozicije. A tad je kasno da se kuka kako su izbori bili neregularni.

U prethodnom pasusu pomenuti su i sigurni glasovi. Opozicija u ovom trenutku nema ažuriranu bazu svojih sigurnih glasova. Da tragedija bude veća, opozicija u ovom trenutku nema niti ažuriranu bazu svojih sopstvenih članova. Postoje samo neke bahate evidencije od prošlih izbora koje će neki stranački omladinci provjetravati tamo negdje u avgustu ili početkom septembra kad je prekasno za bilo šta. Otkako su prošli lokalni izbori opozicione stranke nisu radile sa svojim „sigurnim glasovima“, nisu ih posjećivali, nisu se raspitivali za njihove probleme. Nisu jačale svijest kod tih ljudi da neko vodi računa o njima i kad nije predizborna kampanja. „VDV kampanja“, odnosno kampanja od vrata do vrata, apsolutno nije detaljno proučena kao koncept kad su stranke opozicije u pitanju. Način na koji je one sprovode samo pravi kontraefekte jer je za tu vrstu kampanje potrebna serioznost, kontinuitet, veoma edukovani aktivisti i perfektna logistika u centralnom izbornom štabu koji, pogađate, i dalje nije formiran niti u jednoj opozicionoj stranci.

Takođe, mi i dalje ne znamo ko su kandidati opozicije za ključne funkcije u državi i republici. Ko je kandidat opozicije za predsjednika, premijera, ministre. Koja je to vlada? Koji je njen program? Ima li tu nečega sem fraza i opštih mjesta? Na koga to da „igraju“ stranački aktivisti? U SNSD-u je sve poznato: čovjek je Milorad Dodik i tu nema nikakvih dilema. Opozicija zaboravlja da ona nema Dodika, odnosno da tek treba da profiliše osobu koja okuplja ljude oko sebe i koja kanališe energiju za promjenama. Ovako, te osobe nema, sve stoji pasivizirano a kad je konačno i objelodane tamo negdje u aprilu ili maju počeće već spremna negativna kampanja po toj osobi od strane SNSD-a koji za razliku od opozicije zna ko su potencijalni kandidati opozicije i imaju već spremnu municiju za svakog od njih. Tako će se opozicija dovesti u situaciju da u vrijeme kad njihovi kandidati već trebaju da budu profilisani i osnaženi zapravo budu izloženi najstrašnijoj negativnoj kampanji na koju njihovo na vrijeme nepripremljeno članstvo, aktivisti i propagandni timovi neće moći adekvatno da odgovore.

Ovo je samo jedan dio propusta koje je opozicija načinila i zbog kojih je već u ozbiljnom problemu. Da nije bilo tih grešaka koje su inače nedopustive-rezultat izbora 2014 bi već bio poznat. Treba biti težak diletant pa uz ovako nesposobnu vlast dovesti se u situaciju neizvjesnih izbora. Veoma je moguće da će o izbornoj pobjedi odlučivati detalji, i u takvoj situaciji opozicija gubi: predsjedničke izbore sigurno, ako Radojičić bude kandidat za Predsjedništvo BiH i tu opozicija nema šanse. Što se parlamenta RS tiče, SNSD je na konju sa svakim rezultatom koji nije manji od 25 poslaničkih mjesta. U situaciji kad bi protiv ozbiljno organizovane opozicije bili potučeni do nogu-sve ovo predstavlja idealne rezultate za vladajuću stranku.

A najodgovorniji za taj uspjeh vlasti je upravo opozicija.